Γρηγόρης Νικολόπουλος "Σμαραγδένιο τραπέζι"

cd "Σμαραγδένιο τραπέζι"

μουσική/στίχοι: Γρηγόρης Νικολόπουλος ενορχήστρωση: Στέφανος Χατζηαναγνώστου

cd "Σμαραγδένιο τραπέζι"

κυκλοφορεί από την ''ΕΜΣΕ Πολιτιστική δράση'', 2018

παίζουν οι μουσικοί: Γρηγόρης Νικολόπουλος - κιθάρα, τραγούδι Ανδρέας Γεωργίου - κοντραμπάσο Ηλίας Μαυροσκούφης - κρουστά Δημήτρης Ανδρονιάδης - πλήκτρα Στέφανος Χατζηαναγνώστου - φλάουτο Τάσος Γιαννούτσος - ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα Σπυρος Βεργης - τρομπονι

.επισης παιζουν:

Δημητρης Καζανης Βιολι & Βασιλης Καραγιαννης τυμπανα

ηχοληψία/μίξη/mastering: Άκης Μελής (Earth Sound Studio)

video

video 

bonus 

video

"ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ"  cd "Σμαραγδένιο τραπέζι"

VIDEO

«Υπάρχει πάντα ένα ευεργετικό αεράκι»

Ο πολιτισμός είναι ευεργετικός αλλά και απειλητικός στάζοντας αίμα στο πουκάμισο της εξουσίας και της μαζικοποίησης.

Η Ελλάδα ειδικά, πλην μιας κλειστής μειοψηφίας, τείνει να γίνει απότομα ένα ατέλειωτο περιθώριο, ένα σουπερμάρκετ πολιτισμού που προσφέρει φτηνά μακαρόνια σε ακριβή τιμή.

Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες και  συγγραφείς από την άλλη, προσπαθούν να επιδείξουν μια αξιοπρέπεια και καρτερία ανάλογα με την πνευματικότητά τους.

Μερικοί εξαρτημένοι από την αγορά και την επικοινωνία συμβιβάζουν τον λόγο τους «ως πειναλέοντες» όπως έλεγε και ο Μπόστ, αφήνοντας την πόρτα τους ανοιχτή στην συναλλαγή. Άλλοι κρέμονται  σαν τα τσαμπιά από την εγκεφαλικότητα του λόγου ή το γλυκανάλατο συναίσθημα.

Υπάρχει όμως και ένα ευεργετικό αεράκι από πηγαίους, αυθόρμητους και πιο κεφάτους σκαπανείς του πολιτισμού.

Είναι αυτοί οι λίγοι–όπως πάντα-υπερβατικοί σεισμογράφοι της ανθρώπινης φύσης, που διακρίνεις στην πορεία τους την ουσιαστική πνευματική συγκρότηση.

Αυτοί είναι το ευεργετικό αεράκι στην καθημερινότητα μας,

αυτοί χτυπούν την καμπάνα της αφύπνισης για το αύριο…

Ένας τέτοιος πρωτεργάτης είναι και ο Γρηγόρης Νικολόπουλος που και ως μουσικός αλλά και ως ποιητής

προσφέρει και ανοίγει νέους δρόμους

συνταιριάζοντας την μουσική παιδεία με την κριτική κοινωνική ματιά…

Θανάσης Πάνου 

Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963)

video

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά
δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Κι αυτό που θέλω να σου πω,
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε σ' τό 'χω πει ακόμα.

(Μτφ. Γιάννης Ρίτσος)

«Στον Κήπο του Προφήτη» 

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

…Ο Αλ Μουσταφά έμεινε σιωπηλός, κοίταξε μακριά προς τους λόφους και τον απέραντο αιθέρα, γινόταν μάχη μες στη σιωπή του.

 

Και μετά είπε: “Φίλοι και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πιστεύω αλλά κενό από θρησκεία.

 

Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.

 

Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.

 

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.

 

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρεται παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.

 

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.

 

Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.

 

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω.

Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας, φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο. Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα. Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά κι η γη μας τόση δα μικρή. Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.

Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε...

Ναζίμ Χικμέτ

απόδοση στα Ελληνικά Γιάννης Ρίτσος.

ΣΤΟΝ ΝΑΖΙΜ

Ο ήλιος ξύπνησε και κοκκινίζει.
Στον κύκλο του
Καρφωμένα τα γλαρά μάτια
Από την τρύπα του κελιού.
Η ατέλειωτη νύχτα πέρασε. Ξημερώνει.
Ξημερώνει για τον κατάδικο
Αρθρωτή της λευτεριάς
Που δεν ντράπηκε
Για την κατάντια της καρδιάς τους
Κι ατενίζει τον ουρανό.
Θαυμάζει το πέταγμα του χελιδoνιού :
“πάρε και μένα στο φτερούγισμά σου»
Το λευτερο πουλί ένα φτερό του αφήνει,
Της λευτεριάς αντίδωρο
Που κούρνιασε στα πεινασμένα χέρια.
Η ατέλειωτη νύχτα πέρασε
Γεια σου Ναζίμ,
Μεγάλε ποιητή
Του Λένιν του Μπακούνιν
Και του Ροβεσπιέρου φίλε.

Γεια σου Ναζίμ,
Που διαλαλείς:
«κάθε μέρα και πιο κοντά στην αναχώρηση
Χαίρε γη αγαπημένη, καλημέρα Σύμπαν».

"εκει..." Θ. Πάνου