ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΜΑΚΡΙΔΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΟΔΥΣΣΕΙΟ (απόσπασμα)

Video

V

Και αν το δάκρυ μου ξεφύγει,

χωρίς να το θέλω,

θα το στεγνώσω αμέσως να μην το δεις

έτσι θα πειστείς πως ήσουν

μια μακρινή φιλία

κι ας ήσουν για μένα

όλη μου η ζωή!

Μην ξεχνάς ο χρόνος

αφήνει απάνω στο σώμα σου φεύγοντας

φαντάσματα

κι η πιο ωραία ζωή

είναι αυτή που δεν θάρθει ποτέ!

Ω μνήμη

βασανιστική ερωμένη μου

απ ´ενα κουρασμένο Οδυσσέα

δεμένο μ´ένα λαό δύσμοιρο

πικρό και χολιασμένο

που διασχίζει τους αιώνες

μες στον κυκεώνα των άστρων

Ω Χώμα

που μέσα σου ταξίδεψα και σπήλιωσα

αν και το σώμα μου

μακριά σου γευόταν

της πρώτης αθωότητας τα κρίνα!

Ω πικρή ανάμνηση

μιας μακρινής πραγματικότητας

που δεν θα γίνει ποτέ δική σου!

Ω γεγονότα που χάθηκαν

μέσα στην σκληρότητα της μέρας

και που αρκέστηκαν σ´ένα αόριστο όνειρο!

Πατρίδα,

συγκεχυμένη κραυγή

Απροσδιόριστη

Ακαθόριστη

Που δεν ξέρουν αν είσαι όνειρο

Ή πεπρωμενο!

Ω Πατρίδα!

Ω πνοή μου

Ω εμβάπτισή μου

στα δάκρυα ενός άδοξου παρελθόντος

Στου Ήλιου σου το ηλιοβασίλεμα

βλέπω μυθιστόρημα προδομένων επαναστάσεων

ενός ματοβαμένου αιώνα .

Ω μάταια ελπίδα μου

Ω ζωή αμείλικτη

πόσο θάνατο έχεις σπείρει

διαβαίνοντας τα σύνορα του κόσμου.

Ω Πατρίδα

πιστή ερωμένη μου

ενός δίδυμου πόθου

που κούρσεψε τα σωθικά των ονείρων μου !

Ω Χώμα που φωσφορίζει

στης Ελευθερίας τον θόλο

κάτω από τα όνειρα

της απαρηγόρητης Προσδοκίας μου!

..............

Απόσπασμα από το σύνθετο ποίημα «Ταξίδι Οδύσσειο» Κουκκίδα 2019

Εγγονόπουλος Νίκος, Βενζίνη,Τίμων ο Αθηναίος,Ποίηση 1948

Βενζίνη

Εγγονόπουλος Νίκος

video

μέσα στο δάσος

εκεί όπου ανάμεσα απ' τα πυκνά κλαργιά

φτάνει λίγο φως

απ' τον βαρύ ουρανό

κοντά στο χώμα

που το σκεπάζει

παχύ στρώμα

σάπια φύλλα

σε μια κλάρα χαμηλή

κάθεται ένα

π ο υ λ ί

ένα πουλί

πολύ

περίεργο:

σα μαδημένο

σα σκεφτικό

έ ν α   π α λ ι ό   π ο υ λ ί

τι να σκέπτεται άραγες

αυτό το πουλί

το παλιό

στο σκοτάδι;

αχ! τίποτα

δε σκέπτεται απολύτως τίποτα!

απλούστατα

συνέλαβε δι' αυτήν

ένοχον

πάθος

Εγγονόπουλος Nίκος «Τίμων ο Αθηναίος»

video

Εφανταζούντανε εαυτόν

σαν

ψωριασμένο λύκο

καθώς όλ' οι άνθρωποι

αλυχτούσανε γύρω του

οι λυσσαγμένοι

σκύλοι

αλλ' επί τέλους εκατάλαβε

-πόσον αργά Θεέ μου!

πόσο αργά-

πως έτσι

π ά ν τ α

γίνεται:

να επιτίθενται οι άνθρωποι

- άγρια κι αλύπητα -

στον κάθε μεμονωμένο τους συνάνθρωπο

όμοιοι

με

λυσσασμένα

σκυλιά

…

«Ποίηση 1948»:

«τούτη η εποχή

του εμφυλίου σπαραγμού

δεν είναι εποχή

για ποίηση

κι” άλλα παρόμοια :

σαν πάει κάτι

να

γραφή

είναι

ως αν

να γράφονταν

από την άλλη μεριά

αγγελτηρίων

θανάτου

γι” αυτό και

τα ποιήματά μου

είν” τόσο πικραμένα

(και πότε – άλλωστε – δεν είσαν;)

κι” είναι–προ πάντων-

και τόσο λίγα»

Hermann Hesse - Μες στην Ομίχλη

video

Περίεργη, η περιπλάνηση στην ομίχλη!

Μοναχικοί οι θάμνοι και οι πέτρες,

κανένα δέντρο δεν βλέπει το διπλανό του

καθένας είναι μόνος.

Γεμάτος από φίλους ήταν ο κόσμος

όταν η ζωή μου ήταν λαμπερή,

τώρα που η ομίχλη πέφτει

κανείς πια δεν με βλέπει.

Πράγματι, δεν είναι φρόνιμο

να μην γνωρίζει κάποιος το σκοτάδι,

που αργά και αδυσώπητα

απ’όλους θα τον χωρίσει.

Περίεργη η περιπλάνηση στην ομίχλη!

Μοναξιά είναι μέσα της η Ζωή.

Κανείς δεν γνωρίζει τον άλλο,

καθένας νοιώθει μόνος.»