Robert Graves “Symptoms of Love”

video

Robert Graves “Symptoms of love”

Love is universal migraine,
A bright stain on the vision
Blotting out reason.

Symptoms of true love
Are leanness, jealousy,
Laggard dawns;

Are omens and nightmares -
Listening for a knock,
Waiting for a sign:

For a touch of her fingers
In a darkened room,
For a searching look.

Take courage, lover!
Could you endure such pain
At any hand but hers?”

Τα συμπτώματα του έρωτα 

(Ρόμπερτ Γκρέιβς/Robert Graves

Ο έρωτας είναι μια παγκόσμια ημικρανία
Ένα θολό σημείο στην όραση
Που επισκιάζει τη λογική.
Τα συμπτώματα του έρωτα
Είναι η αδυναμία, η ζήλια
Η πρωινή νωθρότητα.
Είναι οιωνοί και εφιάλτες –
Ν’ αφουγκράζεσαι ένα χτύπημα
Να περιμένεις ένα σημάδι:
Για ένα άγγιγμα των δαχτύλων της
Σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο
Για μια ερευνητική ματιά.
Πάρε κουράγιο εραστή
Θα μπορούσες ν’ αντέξεις τέτοια θλίψη
Σε άλλα χέρια εκτός από τα δικά της;

Robert Graves, Symptoms of Love 

Τα συμπτώματα του έρωτα

 απόδοση: Σπύρος Δόικας)

Robert Graves A Lover Since Childhood



Tangled in thought am I,
Stumble in speech do I?
Do I blunder and blush for the reason why?
Wander aloof do I,
Lean over gates and sigh,
Making friends with the bee and the butterfly?

If thus and thus I do,
Dazed by the thought of you,
Walking my sorrowful way in the early dew,
My heart cut through and through In this despair of you,
Starved for a word or a look will my hope renew:
give then a thought for me Walking so miserably,
Wanting relief in the friendship of flower or tree;
Do but remember,
we Once could in love agree,
Swallow your pride,
let us be as we used to be

Robert Graves 1895 – 1985 

Άγγλος ποιητής και μυθιστοριογράφος,

 ιδιαίτερα γνωστό το έργο του «Ελληνικοί Μύθοι».

Οπτικοποίηση: Θανάσης Πάνου

Αρχείο οπτικής Ποίησης Ελλήνων & Ξένων Λογοτεχνών

Λι Πο (Λι Πάι -李白) “Πολεμώντας Νότια Απ' Το Κάστρο”

video 

Πολέμησαν τη περασμένη χρονιά.
Στη πάνω όχθη του ποταμού Σανγκ-Καν.
Πολεμούν αυτή τη χρονιά
στα υψίπεδα των βουνών Λικ.
Πλένουν τα σπαθιά και τις πανοπλίες τους
στα κρύα κύματα της θάλασσας Τιάο-Τσιν.
Τα άλογα τους ελευθερώνουν στα βουνά Τιαν
κι εκείνα ψάχνουν
το λιγοστό γρασίδι κάτω απ’ το χιόνι.

Καιρό, πολύ καιρό πολεμούσαν,
δέκα χιλιάδες μίλια απ' τα σπίτια τους μακριά.
Οι πανοπλίες τους λιώσανε,
οι στρατιώτες γεράσανε.
Ω! οι πολεμόχαροι Τάταροι!
Η μόνη τους διασκέδαση:
η σφαγή, το μακελειό!
Το μόνο θέαμα των ματιών τους,
από τα αρχαία χρόνια:
πεδιάδες με άσπρα κόκαλα
και κίτρινη άμμο.

Μάταιο ήταν,
ο Αυτοκράτορας του Τσι-ιν
που έχτισε το Μεγάλο Τείχος,
ελπίζοντας τις μανιασμένες ορδές τους να εμποδίσει.
Σ’ όλο το μήκος
που διατρέχει τη χώρα το Τείχος,
μέχρι τα μέρη της δυναστείας των Χαν,
καίνε οι φρυκτωρίες.
Οι φωτιές συνεχίζουν να καίνε!
Ο πόλεμος δε θα σταματήσει ποτέ!
Οι στρατιώτες πολεμούν και σκοτώνονται
σε θανάσιμα αγκαλιάσματα
στα πεδία των μαχών,
την ώρα που τ’ άλογα τους πληγωμένα,
ουρλιάζουν σπαρακτικά,
τεντώνοντας τους λαιμούς τους
στον έρημο ουρανό.
Τα σταχτιά κοράκια
και τα πεινασμένα όρνεα
σκίζουν τα κορμιά
και παίρνουν μαζί τους
τα μακριά σπλάχνα των σκοτωμένων.
Και τα κρεμάνε
στα κλαδιά άψυχων,
πεθαμένων δέντρων.

Ω! οι στρατιώτες που για τόσο καιρό πολεμάνε
-το αίμα τους ξέρανε ακόμα
και τους θάμνους της ερήμου.
Μα πέρα από αυτό,
τί άλλο κατάφεραν οι στρατηγοί;
Ξίφη και βέλη, επικίνδυνα,
καταραμένα εργαλεία,
για αφέντες συνετούς
που σ' αυτά καταφεύγουν
μόνον όταν δε μπορούν να κάνουν αλλιώς.

A tribute to my favourite actor and the very embodiment of Japan 

The legendary Toshiro Mifune. 

O Λι Πο ή Λι Πάι 李, 701–762) ήταν Κινέζος ποιητής, αναγνωρισμένος ως μία ιδιοφυής και ρομαντική προσωπικότητα που εξύψωσε παραδοσιακές ποιητικές φόρμες. Αυτός και ο φίλος του, Του Φου (712-770), ήταν οι δύο πιο εξέχουσες προσωπικότητες στην άνθηση της κινεζικής ποίησης κατά τη δυναστεία των Τανγκ που συχνά αποκαλείται "η Χρυσή Εποχή της Κίνας". Είναι γνωστός και με το παρωνύμιο «Εξόριστος Αθάνατος». Το έργο του ανήκει χρονικά στην περίοδο της δυναστείας των Τανγκ (618-907), κατά την οποία παρατηρήθηκε σημαντική άνθιση στη λογοτεχνία και στις τέχνες. Γνωστός για την αγάπη του στο κρασί, την οποία αποτύπωσε στους στίχους του, ο Λι Πο χαρακτηρίζεται επίσης για την προωθημένη φαντασία του.

Ο ίδιος θεωρούσε πως καταγόταν από αυτοκρατορική οικογένεια. Κάποιοι θρύλοι αναφέρουν πως είχε τουρκική καταγωγή, πιθανώς από τη μητέρα του. Σε αντίθεση με άλλους σύγχρονους ποιητές, ο Λι Πο δεν επιδίωξε ποτέ να συμμετάσχει στις εξετάσεις που απαιτούνταν για το διορισμό του σε δημόσιο αξίωμα, και ενώ μόνο μια θέση στην αυτοκρατορική αυλή έδινε πραγματικό κύρος σε έναν ποιητή της εποχής εκείνης. Το 724 ταξίδεψε στην ανατολική Κίνα όπου παντρεύτηκε και έζησε στην Ανλού (σήμερα στην επαρχία Χουμπέι). Πιθανώς μετά το θάνατο της γυναίκας του, περίπου το 730, περιπλανήθηκε για μεγάλο διάστημα, σύμφωνα με αναφορές ως περιπλανώμενος «ιππότης τιμωρός» της αδικίας, αλλά και ως Ταοϊστής ερημίτης.

Ήδη φημισμένος ως ποιητής, θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως προσδοκούσε μία θέση στην αυλή του αυτοκράτορα, όταν το 742 έφθασε στην πρωτεύουσα Τσανγκάν. 

Τελικά διορίστηκε στην Ακαδημία Χαν λιν. Το φθινόπωρο του 744, για αδιευκρίνιστους λόγους, φαίνεται πως εγκατέλειψε τη θέση του και ξεκίνησε εκ νέου τις περιπλανήσεις. Το 756 τιμήθηκε ανεπίσημα με τη συμμετοχή του στη στρατιωτική αποστολή του πρίγκηπα Λιν, ο οποίος όμως εκτελέστηκε αργότερα με την κατηγορία πως φιλοδοξούσε να δημιουργήσει ανεξάρτητο βασίλειο και ο Λι Πο φυλακίστηκε. Το 758 του δόθηκε αμνηστία και επέστρεψε στην ανατολική Κίνα. Σύμφωνα με ένα δημοφιλή θρύλο πνίγηκε όταν, μεθυσμένος στη βάρκα του, επιχείρησε να πιάσει τον αντικατοπτρισμό του φεγγαριού στο νερό.

Πηγή : Βικιπαίδεια

Chinese Ancient Poetry Α

video

Chinese Ancient Poetry

Λο Γινγκ  (9ος αι.) Ο ερωδιός

Τσανγκ Χου (9ος αι.) Το τραγούδι της Σου Χσιάο Χσιάο

Λι Γι  (9ος αι.) Τραγούδι του νοτιά του ποταμίσιου

Γιούι Γκουάνγκ, 1928, "Η νοσταλγία"

Χσου Νινγκ (9ος αι.) Το γέρικο δέντρο

 Λιου Τσ’άι Τσ’ιουν  (ποιήτρια, 9ος αι.) Τραγούδι 

Για τον Λι Πο  από το φίλο του, ποιητή Του Φου

Λο Γινγκ  (9ος αι.)

Ο ερωδιός

Στον πλάγιο ήλιο, 

μες στον ίσκιο των κυματιστών ιτιών,
να, καθρεφτίζεται μες στα βαθιά νερά.
Μην επαινείτε τη λευκή του αθωότητα,
τα ψάρια αρπάζει και δεν τα χορταίνει.

Τσανγκ Χου (9ος αι.)

Το τραγούδι της Σου Χσιάο Χσιάο

Τις ρόδες του άρματός του να κρατήσω δε μπορώ,
ούτε του αλόγου του τα πόδια να τα δέσω.
Και το μισώ το σταυροδρόμι
που ξεσηκώνει την καρδιά του.

Λι Γι  (9ος αι.)

Τραγούδι του νοτιά του ποταμίσιου

Παντρεύτηκα έναν έμπορο απ’ το Τσ’ου Τ’ανγκ,
που όλο ξεχνάει του γυρισμού την ώρα.
Αν ήξερα πως η παλίρροια είναι έτσι ταχτική,
θα παντρευόμουνα βαρκάρη, που ‘ρχεται μαζί της.

Γιούι Γκουάνγκ, γεννηθείς το 1928,

"Η νοσταλγία"

"Όταν ήμουν παιδί

η νοσταλγία ήταν μία μικρούλα επιστολή

εγώ το τέλος

η μαμά στην αρχή

Τώρα η νοσταλγία είναι κανάλι

εγώ εδώ–εγώ στη μια πλευρά

η Κίνα εκεί- η Κίνα απ΄ την άλλη".

Χσου Νινγκ (9ος αι.)

Το γέρικο δέντρο

Το γέρικο δέντρο γερμένο δίπλα στον αρχαίο δρόμο,
χωρίς λουλούδια στα κλαδιά, χορτάρι από κάτω.
Σαν ήταν νέο δεν το είδαν οι περαστικοί,
όμως το δέντρο όλους τους είδε να γερνούν σιγά σιγά.

 Λιου Τσ’άι Τσ’ιουν  

(ποιήτρια, 9ος αι.)

Τραγούδι

Δε μ’ αρέσει ο Ποταμός Τσ’ ιν Χουάι,
μισώ τα ποταμόπλοια΄
το σύζυγό μου παίρνουνε μακριά μου
κι έτσι περνούν τα χρόνια.

Για τον Λι Πο 

από το φίλο του, ποιητή Του Φου

Όταν το χέρι του κινείται,
καθώς γράφει, πάνω απ’ το χαρτί
φοβούνται το φεγγάρι κι η βροχή.
Όταν το ποίημα τελειώσει
δακρύζουν τα στοιχειά κι οι θεοί.

 Ο  κινέζικος πολιτισμός, απ’ τους πιο παλιούς της ανθρωπότητας, είναι πιο γνωστός προπαντός με την ποίησή του. 

Η ποίηση αυτή είναι γραμμένη με εικονιστικό σύστημα γραφής, ισοδύναμο και ισότιμο με την προφορική γλώσσα, που παριστάνει πιο άμεσα τα πράγματα και τις καταστάσεις. 

Η μετάφρασή της λοιπόν στις αλφαβητικές γλώσσες αναγκαστικά κρατάει μια φευγαλέα και αόριστη αίσθηση, που αποδίδει το κινέζικο ήθος. 

Χαρακτηριστικά του είναι η λεπτότητα, η ευγένεια, το βαθύτατα ταοϊστικό χιούμορ, γενικά μια πνευματική ετοιμότητα που βρίσκεται πέρα απ’ τις τυπικές λογικές αντιδράσεις και κατηγορίες της σκέψης.

 Αλλά αυτός ο τρόπος, ο εξωτερικά εξωτικός και γοητευτικός, αποκαλύπτεται τελικά οικείος της ανθρώπινης φύσης, έστω και με τη μορφή κάποιου αλλιώτικου ρομαντισμού

(Από τον πρόλογο

 του Σωκράτη Λ. Σκαρτσή-Κινέζοι ποιητές)