Άγγελος Ήβος “Όπως κυλάει ο Λένας”

video

Μια μέρα θα σου πω

πως σε ποθώ, Εκαταρίνα Ζόεβα.

Όχι πως θα σε νοιάξει.

Ούτε και εμένα δα.

Αλλά, να:

ποιος άλλος ποιητής θα έγραφε

για σένα στίχους…

Ξοδεύτηκαν να γράφουν για τις χώρες τους

και για τις ερωμένες τους

-α, με παρέσυραν κι εμένανε, οι άτιμοι, κάποιες φορές-

μα εσύ, Εκαταρίνα μου,

είσαι ολόιδια

με το καινούργιο σαμπουάν μου,

ένα παράξενο, με μωβ πηχτό αφρό,

που διατείνεται ότι αποτρέπει

το κιτρίνισμα της τρίχας!

Α, θα το μισούσε ο Νερούντα, σίγουρα,

όταν αγάπησε περιπαθώς τα κίτρινά του.

(απόσπασμα α)

Ζήτω, φωνάξτε,

των ενδόξων Σοβιέτ που πλέον προελαύνουν.

Ζήτω Μπαϊκάλινα και Μίνσκα και Κοζάκεβα…

Ζήτω αυτόμολες ρωσίδες των Rolex,

της Quartier και της Lancome και της Channel,

του Paris Mach, του Elle του Playboy,του Penthouse

της Mercedes και της Ferrari, του Instagram και του Pornhub.

Εκαταρίνα-ροκ, Εκαταρίνα,

ένθετο ιλουστρασιόν

στην Πράβντα Κομσομόλσκαγια,

Εκαταρίνα, play mate of the history,

Εκαταρίνα της χαμένης διεθνούς,

Εκαταρίνα με ερπύστριες

που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές των οργασμών,

Εκαταρίνα μ’ αυτοσχέδια εκρηκτικά στο στόμα.

Ζήτω κορίτσια μου,

λεοπαρδάλεις του χιονιού και λύκαινες και βίδρες

ζήτω όταν ξυρίζετε την ήβη σας

για να ξαπλώσετε σε γούνες από τίγρη.

Ζήτω της λίμνης σας το απύθμενο,

ζήτω του γαλανού σας οφθαλμού της Σιβηρίας

όταν αντιλαλεί ό ίμερος Μπαϊκάλ,

Μπαϊκάλ σε κάθε ρώγα.

Εκαταρίνα, Σάσα, Έλενα και Βλάντα

που απλώνετε για στέγνωμα στα σύρματα

το παντελόνι απ’ τα σύννεφα,

μαζί με τα δαντελωτά σας τα σουτιέν,

oυράλια κορμιά γυμνά μου,

μηροί-πηγές του Βόλγα μας,

κοιλιές μου-δέλτα ουκρανικά του Δούναβη,

καπούλια μου- αφροί Λευκορωσίας.

Εκαταρίνες και Νατάσες, Ενωμένα Σοβιέτ,

είστε η πιο ερωτική καμπή των χρόνων,

είστε η κάθυγρη σχισμή, είστε η Κερκόπορτά μας

απ’ όπου και θα ξεχυθούν με αλαλαγμούς,

με προδοσίες τα σαστίσματα.

Φωνάξτε ολόγυμνες στα τέσσερα:

η πόλις πάρθεν και εάλω!

Ζήτω, εσείς, η βόρεια μήτρα,

η όμορφη σαν επανάσταση

που πάντα της αποτυγχάνει.

Κυλάει τώρα πτώματα ο Νιέμεν,

κυλάει πτώματα ο Μπερεζίνα,

κυλάει πτώματα ο Βόλγας.

Κοπάδια άγρια σκυλιά στις όχθες τους

τρέχουν παράλληλα με τα νερά,

γαβγίζοντας και σέρνοντας όνειρα που σαπίζουν,

κρατώντας με τα δόντια τους πρώην ζωές,

μανίκια και κομμένα μπράτσα, μπατζάκια και γαγγραινιασμένα πόδια.

Γαβγίζουν κι αλληλοδαγκώνονται

για ένα άρβυλο που κουδουνίζει μέσα του μια παγωμένη φτέρνα.

Μια παγωμένη φτέρνα, λειψή, ακούς,

Εκαταρίνα; Πώς αγαπούν οι λύκοι,

Εκαταρίνα μου, τους διαλυμένους,

από όλμους, άντρες, πώς χαίρονται οι αλεπούδες του χιονιού

όταν ξεθάβουν παγωμένα μάτια

και παγωμένα πέη και παγωμένες σπλήνες…

Όμως

περπάτα εσύ,

Φύγε μακριά, όσο μπορείς,

από τα Μποροντίνο και τα Στάλινγκραντ,

περπάτα εσύ.

Πίσω να μην κοιτάς

κι ούτε μπροστά,

περπάτα σαν να υπνοβατείς,

περπάτα στη ζωή,

όπως κυλάει ο Λένας.

Αφήγηση: Αθανασία Δρακοπούλου

vocal: Origa

“Gori, gori moya zvezda” (Old Russian song)

Οπτικοποίηση: Θανάσης Πάνου