Επιστολή του Pier Paolo Pasolini στον Allen Ginsberg

video

Αγαπητέ μου, αγγελικέ μου Γκίνσμπεργκ, χτες το βράδυ σε άκουσα να λες όλα όσα σου έρχονταν στο μυαλό για τη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο, με τα λουλούδια τους. Εγώ σου είπα κάτι για την Ιταλία (όπου λουλούδια βρίσκεις πια μόνο στ’ ανθοπωλεία).

Η δική σου αστική τάξη είναι αστική τάξη ΤΡΕΛΩΝ, η δική μου είναι αστική τάξη ΗΛΙΘΙΩΝ. Εσύ επαναστατείς ενάντια στην τρέλα με την τρέλα (δίνοντας λουλούδια στους αστυνομικούς): πώς όμως να επαναστατήσεις ενάντια στην ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ;… κ.τ.λ., κ.τ.λ. Αυτές υπήρξαν οι φλύαρες κουβέντες μας. Πολύ, πολύ πιο όμορφες οι δικές σου, και σου είπα και το γιατί. Γιατί εσύ, που επαναστατείς ενάντια στους δολοφόνους της πατριαρχικής μπουρζουαζίας, το κάνεις μέσα στον ίδιο τον δικό τους κόσμο παραμένοντας…ταξιστής (ναι, έτσι το λέμε στην Ιταλία, classista), όντας συνάμα αναγκασμένος να επινοείς συνεχώς και με διάθεση συμπληρωματική –μέρα τη μέρα, λέξη τη λέξη– το επαναστατικό σου λεξιλόγιο. Όλοι οι άνθρωποι της Αμερικής σου, προκειμένου να είναι σε θέση να εκφράζονται, είναι αναγκασμένοι να είναι επινοητές λέξεων! Εμείς εδώ αντίθετα (ακόμα και όσοι είναι τώρα δεκάξι χρονών) έχουμε ήδη το επαναστατικό μας λεξιλόγιο πανέτοιμο, μαζί με την ηθική που περικλείει. Ακόμα και οι Κινέζοι μιλάνε σαν κρατικοί τεχνοκράτες. Κι εγώ ακόμα – το βλέπεις. Αδυνατώ να ΑΝΑΜΕΙΞΩ ΤΗΝ ΠΡΟΖΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ (όπως κάνεις εσύ) – ούτε και μπορώ να ξεχαστώ ΠΟΤΕ, και φυσικά ούτε και τούτη εδώ τώρα τη στιγμή – αφού έχω χρέη και καθήκοντα γλωσσικά.

Ποιός μας προμήθευσε εμάς –γέρους και νέους– το επίσημο ιδίωμα της διαμαρτυρίας; Ο μαρξισμός, η μοναδική ποιητική φλέβα του οποίου είναι η ανάμνηση της Αντίστασης, και που ανανεώνεται, όταν σκεφτόμαστε το Βιετνάμ και τη Βολιβία. Και γιατί… –προς τί;– αυτός ο θρήνος μου για τούτο το επίσημο ιδίωμα της διαμαρτυρίας, το οποίο μου το προμηθεύει η εργατική τάξη μέσω των (αστικής προελεύσεως) ιδεολόγων της; Γιατί είναι ιδίωμα που δεν ξεκολλάει ποτέ από την ιδέα της ισχύος και της εξουσίας, κι έτσι είναι πάντοτε πρακτικό και λογικό. Η Πράξη, όμως, και ο Λόγος δεν είναι τάχα οι ίδιες εκείνες θεότητες που έχουν κάνει ΤΡΕΛΟΥΣ και ΗΛΙΘΙΟΥΣ τους αστούς αφέντες μας; Καημένε Βάγκνερ και κατακαημένε Νίτσε! Έχουν αναλάβει όλη την ευθύνη των αφεντικών μας. Κι ας μη μιλήσουμε καν για τον Πάουντ!

Κατ’ εμέ υπήρξε μια επίπονη προσπάθεια… μια λειτουργία… που την έχουν δώσει στην κοινωνία των ΤΡΕΛΩΝ ή ΗΛΙΘΙΩΝ καλλιεργητών της ΠΡΑΞΗΣ και του ΛΟΓΟΥ, για να διατηρήσουν την ισχύ, την εξουσία, και αναρωτιέμαι μήπως τους την έχουν δώσει για να αυτοκαταστραφούν;

Τίποτα δε παράγει νόημα… μιαν αίσθηση βαθύτερης και πιο αγιάτρευτης ενοχής από το να διατηρείς την ισχύ και την εξουσία. Γι’ αυτό ας μην εκπλησσόμαστε που όσοι τις διατηρούν θέλουν να πεθάνουν. Κι έτσι όλοι–από τον θεϊκό Ρεμπώ έως τον περιπαθή Καβάφη, και από τον υπέρτατο Ματσάδο έως τον τρυφερό Απολλιναίρ… όλοι οι ποιητές, που έχουν παλέψει ενάντια στην ΠΡΑΞΗ και στον ΛΟΓΟ, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά μόνο να στρώνουν το έδαφος σαν άλλοι προφήτες, για να έλθει ο θεός της καταστροφής που τον καλεί η κοινωνία. 

Ο Χίτλερ: ήρωας κωμικής κινηματογραφικής ταινίας. Και η ερώτηση που σου θέτω είναι η εξής: η ιδέα της κατάκτησης της ΕΞΟΥΣΙΑΣ δεν είναι ό,τι καθιστά επίσημη και–γι’ αυτό ακριβώς–ανειλικρινή και εσφαλμένη τη μαρξιστική διαμαρτυρία;

Το γνωρίζω, σε αυτό είναι καλύτερα που δεν ανακατεύεσαι, είναι υπόθεση ευρωπαϊκή. Τώρα, όμως, απάντησε στη επόμενη ερώτησή μου:

αν η μη-βία αποτελεί όπλο για την κατάκτηση της εξουσίας, δεν είναι άραγε βία και αυτή ομοίως; Και ανάμεσα στον πειρασμό της βίας και στον πειρασμό της εξουσίας, ο δεύτερος πειρασμός δεν είναι ο χειρότερος;

Αλλά, πες μου, την ίδια στιγμή που παραιτούμαστε εμείς οι δίκαιοι και από τη βία και από την διεκδίκηση της εξουσίας, τούτη η επιλογή μας δεν σημαίνει μήπως ότι αφήνουμε την εξουσία και την ισχύ στα χέρια των φασιστών; 

Τι κάνουμε εδώ;

Σε φιλώ με στοργή στα πυκνά και μπερδεμένα σου γένια.

Δικός σου

Πιερ Πάολο

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

ΠΗΓΗ: 

Pier Paolo Pasolini, «Lettere (1955-1975)», a cura di Nico Naldini, Einaudi, Torino (1988, pp. 631-632)

εξιτήριον

ψηφιακές εκδόσεις ανοικτού περιεχομένου

https://exitirion.wordpress.com/2019/11/22/epistoli-tou-pier-paolo-pasolini-ston-allen-ginsberg/

Pastakas vs Snowy White “Midnight Blues”

VIDEO

Νατζίμπ Τζορτζ Αουάντ (Συρία) [Παπούτσι από αίμα]

video 

Οι νεκροί σηκώθηκαν

μέσα από τη σκόνη της απώλειάς τους,

ταξίδεψαν  τις ιστορίες των σπιτιών

που έχασαν τους κατοίκους τους,

πάτησαν πάνω στις ταφόπλακες,

παρέλασαν σε επικήδειες πομπές.

Οι νεκροί έστρωσαν ένα χαλί από ηλιόφως

πάνω από την κόλαση

και με πείσμονα χαμόγελα

ξεκίνησαν για το μοιραίο τους ταξίδι ακόμη μια φορά.

Οι νεκροί φώτισαν την ανάστασή τους

με της γης τους τ’ “αποκαϊδια”

και καθώς τη διέσχιζαν οι αιώνες

η γη άνοιξε τα φτερά της σαν μπλε πουλί

και πέταξε ψηλά στον ουρανό.

Οι νεκροί κραύγασαν τραγούδια

σα να γιόρταζαν τιμώντας τους δολοφόνους τους

και κατατρόπωσαν την αδικία

πεθαίνοντας τίμια μες στον οίκο της.

Οι νεκροί αποσύρθηκαν στα σκοτεινά κελιά τους,

με τη μυρωδιά του ύπνου τους ν’ αναδύεται

ακόμα μέσα απ΄τα σεντόνια,

τα ροχαλητά τους να συνεχίζουν να πλανώνται

πάνω απ΄το τραπέζι.

Ξύπνησαν το θάνατο για να ξαπλώσουν

εκεί όπου αυτός κοιμόταν

και να αγκαλιάσουν μια πατρίδα

μακριά απ΄τα πιο κοντινά τους όνειρα.

Οι νεκροί αποκοιμήθηκαν,

με τα παπούτσια  του χαμού τους

ζωσμένα ακόμη στα πόδια

αφού το αιώνιο ταξίδι δεν έπαψε ποτέ

να τους συντροφεύει στο μαξιλάρι.

Οι νεκροί έθαψαν τα μέρη του σώματός τους εδώ˙

για ν’ αποδείξουν στα κοράκια

πως το χώμα αυτό

είναι η μήτρα της επιστροφής τους,

κι ο ουρανός, κατάσπαρτος απ΄τα ουρλιαχτά τους,

Οι νεκροί έθαψαν τα μέρη του σώματός τους εδώ˙

για ν’ αποδείξουν στα κοράκια

πως το χώμα αυτό

είναι η μήτρα της επιστροφής τους,

κι ο ουρανός, κατάσπαρτος απ΄τα ουρλιαχτά τους,

 http://www.worldliteraturetoday.org/blog/poetry/two-poems-syria-najib-george-awad

Απόδοση στα ελληνικά – από την αγγλική μετάφραση του Μοχάμετ Καντάλα: Καραμάνου Τάνια]

cinematography:

Zeyad el-beldagy

A War Movie-Total-Montage-

Thanasis Panou

Animated (This War of Mine)

Created by HYDRA.

SoundTrack mix

Thanasis Panou

Actors:

Belal Magdy

Youseef Mohamed

Mosaab Kaber

ARTE X SIRIA

Exposición solidaria con los niños sirios refugiados

Fotografías de Víctor Rivera y Eloy Taboada

Pintura de Francisco Carreño y Franchu Medialdea

Centro Sociocultural FundaciónKber Novacaixagalicia Ferrol

Venta de obras on-line a favor de UNICEF:

arqueologiaoriente.com

[LENS2LENS]

is a collective made up of war photographers and videographers that are dedicated to creating and sharing the art of capturing life in conflict zones.

...

Since 2011 Syria became a playground of a brutal civil war. Till the end of 2017 more than 400 000 people lost their lives and another 12 000 000 were forced to leave their homes.

John Ashbery «Και τα Αστέρια Έλαμπαν»

John Ashbery,

28 Ιουλίου 1927 - 3 Σεπτεμβρίου 2017

O John Ashbery θεωρείται-στην αμερικανική ποίηση τα τελευταία 50 χρόνια-ως ο ποιητής με το μεγαλύτερο και πιο διαφοροποιημένο λεξιλόγιο. 

Το ιδιόμορφο ποιητικό του στιλ έχει επηρεάσει γενιές αγγλοσαξόνων ποιητών μετά τον πόλεμο. Έχει τιμηθεί με όλες τις αμερικανικές λογοτεχνικές διακρίσεις , για παράδειγμα, μόνο για το έργο του “Αυτοπροσωπογραφία σε Κυρτό Καθρέφτη' (Self-Portait in a Convex Mirror, 1975) έχει κερδίσει το Βραβείο Pulitzer, το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και το Εθνικό Βραβείο του Κύκλου Βιβλιοκριτικών των ΗΠΑ.

video 

Έχοντας αποστερηθεί μια αναποδιά σήμερα,

ήπια λίγο νερό,

το απόλαυσα στους ρυθμούς μιας

νυχτερινής, μισοτελειωμένης σονάτας,

βυθισμένος στο χιόνι,

παραμυθιασμένος από ρητορείες,

βίαιος σαν ουρά λύκου

και ό,τι άλλο πάρεις απ’ αυτή τη μεριά

των κατάστιχων

μόνο πρόσεχε την ανία, την ανία-σαν-μάγεμα.

Έπειτα γλιστρώντας μέσα στο ευγενικό τζάκετ

τού να πρέπει να ξέρω γιατί όλοι με ξεπερνούν,

το πως σιχτίρισα εκείνο τον κληρονόμο,

στριφόπλεξα αυτόν τον υπόγειο σημάτων

ιδωμένων μόνο από πίσω,

το παλιό χαλί και η κούπα του –

όλα ήτανε μια τρέλα για μένα,

παρόλα αυτά μόνο σκόνη.

Και καθώς ξέκανα

τους στριφοβελονιασμένους του βατράχους,

μια περίπου μελαγχολία σίμωσε

πέρα από τη λίμνη –

μικρές σχίζες νοήματος άκαμπτου,

πού καλά ταιριάζανε τελικά,

αν και ξεμαντάλωσα αυτά τα δάκρυα,

αποκαθαρμένος για την περίσταση.

Τα σκαλιά ήξεραν

ότι ήταν από κάτω τους, αλλά για τον ίδιο λόγο

δεν αναγνώριζαν το τεράστιο φορτίο

σηκωμένο από του βουνού το μέτωπο.

Και ο ίδιος ο αρχιμάστορας,

οι ίδιες κούπες κουδουνίζουν ακίνητες,

ακολουθώντας ένα επιτόπιο σχέδιο,

αποκαλύπτοντας ό,τι μέχρι τώρα

έχει γίνει του καθενός το χάπι.

«Και τα Αστέρια Έλαμπαν»

(μετφρ: Στάθης Λειβαδάς)

Αρχείο Οπτικής Ποίησης

Houses at Night

Rock-star poet John Ashbery on pop art, 

manifestos, and feeling like a foreigner in America.

John Ashbery is something of a rock star to poetry lovers. The man himself is genial and approachable; the poetry, however, has a bad-boy appeal: difficult, magnetic, rebellious. Last spring, he read from his latest collection, A Worldly Country, at St. Mark’s Church in Greenwich Village. He walked to the podium in the body of an eighty-year-old man; yet the voice that emerged was much younger. He thanked his introducer, Anselm Berrigan, who referenced Ashbery’s early dismissal (age eight) of rhyming poetry. Ashbery laughed a little at that youthful renunciation and then read A Worldly Country‘s title poem, composed entirely of rhyming couplets: “One minute we were up to our necks in rebelliousness, / and the next, peace had subdued the ranks of hellishness.” It seemed to be a gesture to a defiant past put behind him, but no one was fooled.  

Guernica