John Ashbery «Και τα Αστέρια Έλαμπαν»

John Ashbery,

28 Ιουλίου 1927 - 3 Σεπτεμβρίου 2017

O John Ashbery θεωρείται-στην αμερικανική ποίηση τα τελευταία 50 χρόνια-ως ο ποιητής με το μεγαλύτερο και πιο διαφοροποιημένο λεξιλόγιο. 

Το ιδιόμορφο ποιητικό του στιλ έχει επηρεάσει γενιές αγγλοσαξόνων ποιητών μετά τον πόλεμο. Έχει τιμηθεί με όλες τις αμερικανικές λογοτεχνικές διακρίσεις , για παράδειγμα, μόνο για το έργο του “Αυτοπροσωπογραφία σε Κυρτό Καθρέφτη' (Self-Portait in a Convex Mirror, 1975) έχει κερδίσει το Βραβείο Pulitzer, το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και το Εθνικό Βραβείο του Κύκλου Βιβλιοκριτικών των ΗΠΑ.

video 

Έχοντας αποστερηθεί μια αναποδιά σήμερα,

ήπια λίγο νερό,

το απόλαυσα στους ρυθμούς μιας

νυχτερινής, μισοτελειωμένης σονάτας,

βυθισμένος στο χιόνι,

παραμυθιασμένος από ρητορείες,

βίαιος σαν ουρά λύκου

και ό,τι άλλο πάρεις απ’ αυτή τη μεριά

των κατάστιχων

μόνο πρόσεχε την ανία, την ανία-σαν-μάγεμα.

Έπειτα γλιστρώντας μέσα στο ευγενικό τζάκετ

τού να πρέπει να ξέρω γιατί όλοι με ξεπερνούν,

το πως σιχτίρισα εκείνο τον κληρονόμο,

στριφόπλεξα αυτόν τον υπόγειο σημάτων

ιδωμένων μόνο από πίσω,

το παλιό χαλί και η κούπα του –

όλα ήτανε μια τρέλα για μένα,

παρόλα αυτά μόνο σκόνη.

Και καθώς ξέκανα

τους στριφοβελονιασμένους του βατράχους,

μια περίπου μελαγχολία σίμωσε

πέρα από τη λίμνη –

μικρές σχίζες νοήματος άκαμπτου,

πού καλά ταιριάζανε τελικά,

αν και ξεμαντάλωσα αυτά τα δάκρυα,

αποκαθαρμένος για την περίσταση.

Τα σκαλιά ήξεραν

ότι ήταν από κάτω τους, αλλά για τον ίδιο λόγο

δεν αναγνώριζαν το τεράστιο φορτίο

σηκωμένο από του βουνού το μέτωπο.

Και ο ίδιος ο αρχιμάστορας,

οι ίδιες κούπες κουδουνίζουν ακίνητες,

ακολουθώντας ένα επιτόπιο σχέδιο,

αποκαλύπτοντας ό,τι μέχρι τώρα

έχει γίνει του καθενός το χάπι.

«Και τα Αστέρια Έλαμπαν»

(μετφρ: Στάθης Λειβαδάς)

Αρχείο Οπτικής Ποίησης

Houses at Night

Rock-star poet John Ashbery on pop art, 

manifestos, and feeling like a foreigner in America.

John Ashbery is something of a rock star to poetry lovers. The man himself is genial and approachable; the poetry, however, has a bad-boy appeal: difficult, magnetic, rebellious. Last spring, he read from his latest collection, A Worldly Country, at St. Mark’s Church in Greenwich Village. He walked to the podium in the body of an eighty-year-old man; yet the voice that emerged was much younger. He thanked his introducer, Anselm Berrigan, who referenced Ashbery’s early dismissal (age eight) of rhyming poetry. Ashbery laughed a little at that youthful renunciation and then read A Worldly Country‘s title poem, composed entirely of rhyming couplets: “One minute we were up to our necks in rebelliousness, / and the next, peace had subdued the ranks of hellishness.” It seemed to be a gesture to a defiant past put behind him, but no one was fooled.  

Guernica