Ναπολέων Λαπαθιώτης 1888-1944

video

“Κλεῖσε τὰ παράθυρα”

Κλεῖσε τὰ παράθυρα μὴ βλέπουν οἱ γειτόνοι,

καὶ τὴν πόρτα σφάλισε καὶ σβῆσε τὸ κερί.

Ἡ ἀγκαλιά μου ἐπύρωσε σὰν τὸ κερὶ καὶ λιώνει,

γιὰ σφιχταγκαλιάσματα κι ὅλο καρτερεῖ.

Κλεῖσε μὴ μᾶς βλέπουνε λοξὰ οἱ ματιὲς τοῦ κόσμου,

δῶσ᾿ μου τὸ χειλάκι σου, ποὖναι ἁπαλό, νωπό.

Ἔχω κάτι ὁλόγλυκο γιὰ σένα ἀπόψε, φῶς μου,

ἔχω κάτι ὁλόγλυκο σὰ μέλι νὰ σοῦ πῶ.

Ἔλα πέσε ἀπάνω μου καὶ μὴν κοιτᾷς μὲ τρόμο.

Τὸ κερί μας ἔσβησε, δὲν μᾶς θωρεῖ κανείς.

Ξέχασε πὼς βρίσκονται κι ἄλλες ψυχὲς στὸ δρόμο,

κι ἄσε νὰ κυλήσουμε σὲ πέλαγα ἡδονῆς.

Ἔλα, ὡς τὰ μεσάνυχτα θὰ σὲ φιλῶ στὸ στόμα,

ἔλα, κι εἶναι οἱ πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,

ποὺ τὸ γλυκοχάραμα θὰ μᾶς προλάβει ἀκόμα

στὸ πρῶτο μας ἀγκάλιασμα, στὸ πρῶτο μας φιλί.

Κι ὅταν σὲ ρωτήσουνε τὴ χαραυγὴ οἱ γειτόνοι,

γιὰ ποιὸ λόγο σφάλισες, ἄχ! πές τους, νὰ χαρεῖς,

πές τους πὼς στὴν κάμαρα φοβᾶσαι ἅμα νυχτώνει,

κι ἔπεσες καὶ πλάγιασες νωρίς, τ᾿ ἀκοῦς; Νωρίς!

Κούραση

Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα

κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα

κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ μάταιο λυρισμό,

ποὺ ἡ ψυχή μου δὲν ἐλπίζει, παρὰ μόνο στὸ Λιμάνι

καὶ στὸ σάλπισμα τῆς Μοίρας, ποὺ μιὰ μέρα θὰ σημάνει

τὸν αἰώνιο Γυρισμό!

Τότε μόνο, λυτρωμένος ἀπ᾿ τῆς γῆς τὴν ἱστορία,

μέσ᾿ στῶν κόσμων καὶ τῶν ἄστρων τὴν ἀτέρμονη πορεία,

φῶς ἀνέσπερο, χυμένο σὲ μιὰν ἔξαλλη στροφή,

τὸ Τραγούδι τὸ Μεγάλο, ποὺ ποτὲ δὲν ἔχω γράψει,

τὸ στερνό μου τὸ Τραγούδι, σὰ μιὰ δόξα ποὺ θ᾿ ἀνάψει,

τότε μόνο θὰ γραφεῖ!

https://media.giphy.com/media/StucC8uqTf5coTfMHr/giphy.gif

Ἑκάτης πάθη

video 

...Je suis sure qu' elle est vierge.

Elle a la beaute d' un vierge...

Qui, elle est vierge. Elle ne s' est

jamais souillee.

OSCAR WILDE - «SALOME»

...Ἀπόψε πρόβαλε γυμνή, σὰ τέρας, ἡ Σελήνη

κι ἄβυσσος πόθου τὴ δονεῖ:

τὴν εἶδαν ὅλοι ἀπὸ νωρίς, τὶς πόρπες της νὰ λύνει,

σὰ νὰ διψοῦσεν ἡδονή...

Τί νά ῾δε ξάφνου ῾δῶ στὴ γῆ καὶ τόσο τὸ λυμπίστη

πού ῾χουν μὲ πάθος κρεμαστεῖ,

σὰ νά ῾θελαν νὰ λυτρωθοῦν, ἀπ᾿ τὴ παλιὰ τὴν πίστη

κι οἱ δυό της οἱ νεκροὶ μαστοί;

Παρθένα, στείρα καὶ βουβή, ὅμοια μὲ σαλαμάντρα,

στὰ βάθια βράδυα τ᾿ ἀττικά.

πῶς ἔτσι, ἀπόψε, φρένιασε νὰ σμίξει τρελὰ μ᾿ ἄντρα

καὶ φλογερὰ κι ἐκστατικά;

...Τί κι ἂν ἡ νύχτα γέρν᾿ ἀργά, μέσ᾿ τὰ πυκνὰ ἐρέβη

κι ἀλλόκοτα μεθοῦν οἱ ἀνθοί;

Στὴ δύση, ῾κείνη μοναχή, ποὺ κείτεται καὶ ρεύει,

ζητεῖ τοῦ κάκου νὰ εὐφρανθεῖ...

“Παραμύθι”

video 

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,

πᾶνε τώρα χρόνια,

σ᾿ ἕνα τόπο μακρινό,

ζοῦσαν μέσ᾿ στὰ χιόνια.

Πάγωναν τὰ λούλουδα,

μίσευαν τ᾿ ἀηδόνια,

καλοκαίρι ζύγωνε

κι ἦταν ὅλο χιόνια!

Μάτια πάντα σκοτεινά,

μέτωπα σκυμμένα,

κι ἄνθρωποι δὲ βάδιζαν

μὲ ρυθμὸ κανένα…

Μιὰν ἀγάπη πέρασε,

-μετὰ πόσα χρόνια;-

καὶ τὰ μάτια δάκρυσαν

κι ἕλιωσαν τὰ χιόνια…

Στὸ νυχτερινὸ κέντρο

Τώρα ποὺ παίζει τὸ βιολὶ κι ἔχουμε πιεῖ τόσο πολύ,

ποὺ μ᾿ ἕναν ἔρωτα τρελὸ σὰ νά ῾μαστε δεμένοι,

σ᾿ ἕνα συντρόφεμα ζεστό, βᾶνε ξανὰ νὰ ζαλιστῶ,

μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό σου νὰ κλειστῶ. Τὸ μόνο ποὺ μοῦ μένει.

Γιατὶ ἂν λείψει τὸ κρασὶ κι φύγεις ἄξαφνα κι ἐσὺ

καὶ βουβαθεῖ καὶ τὸ βιολὶ μὲ τὸ γλυκὸ βραχνᾶ του,

μεσ᾿ στῆς καρδιᾶς μου τὸ κενό, μεγάλο σὰ τὸν οὐρανό,

θ᾿ ἀκούσω πάλι τὸ βραχνὸ τραγούδι τοῦ θανάτου...

Ναπολέων Λαπαθιώτης   1888-1944

Αυτόχειρας Έλληνας Ποιητής του μεσοπολέμου και της νεορομαντικής σχολής.

Ήταν επίσης πεζογράφος, κριτικός και μεταφραστής, ενώ ήξερε πολύ καλά από μουσική και ζωγραφική. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1888 και αυτοκτόνησε με περίστροφο το 1944.

Η ποίησή του είναι παραδοσιακή και ξεχωρίζει για τη μελαγχολική της διάθεση και την έντονη μουσικότητά της. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και πήρε δίπλωμα Νομικής αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα. Ασπάστηκε την κομμουνιστική ιδεολογία και δε δίστασε να το δημοσιοποιήσει (1927).

Ήταν πολύ ιδιόρρυθμος στην προσωπική του ζωή. Η κινηματογραφική ταινία "Μετέωρο Και Σκιά" (1985) βασίζεται στη ζωή του.

video