Γιάννης Ζουγανέλης "αρχαίων ήθος μουσικό¨

Από τον πρώτο Ελληνικό δίσκο για Τuba -1988- 

Γ. Ζουγανέλης

- επιμέλεια-οπτικοποίηση: Θανάσης Πάνου

το ήθος

- οι επτά κύριοι μουσικοί τρόποι των ελλήνων που παρατίθενται ,

διακρίνονται ο καθένας με το ήθος του

ΔΩΡΙΟΣ

ΦΡΥΓΙΟΣ

ΛΥΔΙΟΣ

ΜΙΞΟΛΥΔΙΟΣ

ΥΠΟΔΩΡΙΟΣ

ΥΠΟΦΡΥΓΙΟΣ

ΥΠΟΛΥΔΙΟΣ

VIDEO

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΗΧΟΣ

«Ουδαμού γαρ κινούνται κινούνται

μουσικής τρόποι, άνευ πολιτικών νόμων

των μεγίστων…» Πλάτων πολιτ. δ΄ 4240

(πουθενά δεν μεταβάλλονται οι τρόποι της μουσικής χωρίς ταυτοχρόνως να μετακινηθούν οι μεγαλύτεροι πολιτικοί νόμοι…)

Η δημιουργία είναι κραδασμός, 

ο κραδασμός είναι ήχος 

κι ο ήχος εν τη συνθέσει του, 

είναι μουσική.

Η δημιουργία στο σύνολό της 

είναι μουσική.

Η ζωή μας είναι μουσική. 

Περιέχουμε τον ήχο (κραδασμό) στο κύτταρό μας, πριν ακόμη συλληφθούμε, πριν ακόμη γεννηθούμε.

Η ποιότητα της μουσικής που περιέχουμε, είναι ακριβώς ανάλογη, με την ποιότητα των αισθημάτων μας, γι αυτό τον λόγο, είμαστε υπεύθυνοι, κατά μιαν έννοια, για την ποιότητα της «παγκόσμιας μουσικής» της αρμονίας.

Η δημιουργία, είναι κίνησις, ήχος, κραδασμός…

Όλα ρέουν και ό,τι ρέει κινείται και ότι κινείται πάλλεται και ό,τι πάλλεται ποιεί ήχο και χορό.

Ες αεί δονούμενοι κι εμείς, αιώνιοι χορευτές, υπήρχαμε και θα υπάρχουμε εις το διηνεκές.

ότι μας περιβάλλει, ορατόν και αόρατον, υπόκειται σε κίνηση και ότι κινείται πάλλεται και ότι πάλλεται χορεύει και τραγουδά, υπακούοντας στον «θεϊκό» (συμπαντικό) νόμο.

Η μουσική για τους αρχαίους Έλληνες, είχε ευρύτερη έννοια: αποτελούσε αδιάσπαστη ενότητα λόγου, ήχου και κίνησης και χαρακτήριζε την ζωή τους, σε όλες τις εκδηλώσεις τους.

Το ήθος, κύριο χαρακτηριστικό και νόμος απαράβατος, όριζε και εν πολλοίς καθόριζε τις πράξεις και τους λογισμούς τους.

Η έννοια του ήθους, ταυτόσημη με το μέτρον και το θεμιτόν, που για τους Έλληνες, απέρρεαν από την τάξη του σύμπαντος, ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τη μουσική τους έκφραση.

«Η μουσική είναι η εικόνα της ουράνιας αρμονίας» (Πυθαγόρας)

Γιάννης Ζουγανέλης

Από τον πρώτο ελληνικό δίσκο για τuba -1988- Γ. Ζουγανέλης-

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ :

ΤΙΝΑ ΔΕΣΥΛΛΑ -ΟΜΠΟΕ-ΚΟΡ ΑΓΓΛΕ-

ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΡΙΚΗΣ - ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ-

ΜΙΚΑΕΛΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΒΙΟΛΙ-

ΚΛΑΙΡ ΝΤΕΜΕΝΕΛΕΡ - ΒΙΟΛΟΝΤΣΈΛΟ-

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΣΥΛΛΑΣ - ΚΡΟΥΣΤΆ-

FOTO:

Από την εκδήλωση: «Ελλάδα διεθνές σχολείο πολιτισμού»

με τον ακαδημαϊκό Γιώργο Παύλου και τον Θέμη Ροδαμίτη.

Μουσική - Αυτοσχεδιασμοί:

Μιχάλης Καραβασίλης - Λύρα του Απόλλωνα-

Και η μουσική παρέα με:

Κατερίνα Τσιρίδου

Νίκο Πρωτόπαπα

Γιώργο Στογιώργη

Θανάση Πάνου

Θέατρο “Βασίλης Γεωργιάδης”

-Ξυλόκαστρο-

Επιμέλεια-οπτικοποιήση: Θανάσης Πάνου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ

Ο Γιάννης Ζουγανέλης ήταν μεγάλος, αναγνωρισμένος καλλιτέχνης. Έκανε την τούμπα σολιστικό όργανο, γράφτηκαν έργα ειδικά γι’ αυτόν, συνεργάστηκε  με μεγάλες ορχήστρες και σπουδαίους συνθέτες.  

«Μελετώ οκτώ και δέκα ώρες την ημέρα, ζαλίζομαι, γέρνω στην τούμπα, ευτυχώς είναι μεγάλο το όργανο, μπορώ να το αγκαλιάσω∙  κλείνουν τα μάτια μου από την αδυναμία, αγαπώ αυτή την αδυναμία, με κάνει πιο δυνατό από τη δύναμή μου!»

ΓΙΑ TUBA, 

ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ. 

(εις μνήμην)

Το 2004 στις 31 Ιανουαρίου, είχα την χαρά σε μια λογοτεχνική βραδιά του φίλου ποιητή Αργύρη Χιώνη να συνυπάρξω μουσικά με τον μεγάλο μουσικό και άνθρωπο Γιάννη Ζουγανέλη. Ως μαέστρος η ευγενική ματιά του οδήγησε τους αυτοσχεδιασμούς από την TUBA του και τα ξύλινα πνευστά μου σε παράλληλους κόσμους με την ποίηση του Αργύρη Χιόνη. Μια βραδιά που γέμισε τα τοπία της ψυχής μας. Ο Ζουγανέλης στη βιβλιοθήκη που είχε δημιουργήσει και κάνει δωρεά στην ΄ Ανω Αιγίρα , μου εξήγησε το ποίημα που είχε γράψει για τον φίλο του ποιητή Νίκο Καρούζο και το οποίο είχε αφηγηθεί στον πρώτο Ελληνικό δίσκο για ΤUBA το 1988. Αιτία υπήρξε η λέξη «αμφιφλόξ» που είχε παραδώσει αμφιθάλουσσα με την ποίησή του ο Καρούζος. 

Σε γράμμα μου, του αφιέρωσα το ποίημα «για TUBA» παιχνιδίζοντας μέσα στις 67 λέξεις του «αμφι…» που μου είχε δωρίσει.

«Ο Αμφίγειος»

Μνήμη Γιάννη Ζουγανέλη

Μόνος είμαι και αμφικεάζω την νόηση,

αμφιδεής, όταν αμφικνεφής

είναι η καθημερινότητά μου.

Όμως,

όταν αμφιδέρκομαι όλη την μαγεία

της ποιητικής θάλασσας

αμφικαθέργω στην ψυχή μου αμφίαλος,

το αμφίτριτον φώς και αμφιστένω

με μουσικούς φθόγγους που αμφιχορεύουν ,

αμφιέλεκτοι σιμά μου

διότι είναι η ώρα που αμφιφώς

μεσούντος του ήλιου

ως αμφηβατήρ και ως αμφιφαής…

Μόνος είμαι και κόπτω στα δυο την νόηση, γεμάτος φόβο, όταν σκοτεινή είναι η καθημερινότητα. Όμως, όταν περισκοπώ όλη την μαγεία της ποιητικής θάλασσας περικλείω στην ψυχή μου το υπό της θαλάσσης περιβαλλόμενο , το διάτρητο φώς, και βογκίζω εκ βάθους με μουσικούς φθόγγους που χορεύουν πέριξ, ως τροχός σιμά μου. Είναι η ώρα που ο ουρανός φωτίζεται από τα δυο ουράνια σώματα, ήλιο και φεγγάρι. Μεσούντος του ήλιου, ως υπερασπιστή στην πέριξ του νεκρού μάχη για να μην σκυλευτεί.

Ο πλησιόχωρος, Γείτων…