Paul Verlaine “Mandoline”- “Je Vous Vois Encor”

‘Τι έχεις κάνει, εσύ εκεί πέρα

που κλαις ασταμάτητα

Πες τι έχεις κάνει 

με τα νιάτα σου”

VIDEO

" Mandoline "

est le 15ème poème sur 22 de Fêtes galantes

Les donneurs de sérénades
Et les belles écouteuses
Echangent des propos fades
Sous les ramures chanteuses.

C'est Tircis et c'est Aminte,
Et c'est l'éternel Clitandre,
Et c'est Damis qui pour mainte
Cruelle fait maint vers tendre.

Leurs courtes vestes de soie,
Leurs longues robes à queues,
Leur élégance, leur joie
Et leurs molles ombres bleues

Tourbillonnent dans l'extase
D'une lune rose et grise,
Et la mandoline jase
Parmi les frissons de brise.

The poem is read

 by Nicolas Drouet

Ferré/Verlaine

 Je Vous Vois Encor

Je vous voir encor! En robe d'été

Blanche et jaune avec des fleurs de rideaux.

Mais vous n'aviez plus l'humide gaieté

Du plus délirant de tous nous tan

tôts.

La petite épouse et la fille aînée

Était reparue avec la toilette

Et c'était déjà notre destinée

Qui me regardait sous votre voilette

Soyez pardonnée! Et c'est pour cela

Que je garde, hélas! avec quelque orgueil,

En mon souvenir, qui vous cajola,

L'éclair de côté que coulait votre oeil.

Οι Ράθυμοι

“Μπα! Και η μοίρα μας έγινε πεζή.

Αν θέλετε, πεθαίνουμε μαζί;

— Σπάνια η πρόταση, ορισμένως.

— Ωραίο το σπάνιο. Λοιπόν εμπρός.

Ο τόπος θαυμάσιος και ο καιρός.

— Χι! χι! χι! Απογοητευμένος!

— Ίσως. Αλλά προπάντων εραστής

άψογος. Ανέκαθεν ιδεαλιστής.

Να πεθάνουμε τώρα ελάτε.

— Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,

παρά όσο κάνετε τον τρυφερό.

Πάψετε, κύριε, αν αγαπάτε.

Έτσι το βράδυ κείνο απάνω στη

χλόη, και στ’ άνθη απάνω καθιστοί,

δυο περίεργοι ερωτευμένοι

αναβάλανε τέτοιο ζηλευτό

θάνατο, κι απομείνανε γι’ αυτό

— χι! χι! χι! — καταγοητευμένοι.”

Μετάφραση: 

Κώστας Καρυωτάκης

Άκου, Το Κέρας Θλίβεται...

Άκου, το κέρας θλίβεται κατά τα δάση

κι έχει τόσον καημό, που ορφάνιες θυμίζει

κι έρχεται ως του βουνού τα πόδια να σωπάσει

με τ' αγέρι που τρέχει και στενά γαβγίζει.

Του λύκου κλαί' η ψυχή σε τούτη τη φωνή

που βγαίνει 

(όπως κι ο ήλιος, που όλο χαμηλώνει)

από μιαν αγωνία που μοιάζει ταπεινή

και που μια σε μαγεύει, μια σε φαρμακώνει.

Το παράπονο τούτο ως για να το χορταίνει,

σε ξέφτια μακρουλά το χιόνι κατεβαίνει,

με τον ήλιο που μέσα στο αίμα βασιλεύει.

Στεναγμός χινοπώρου μοιάζει η ατμοσφαίρα:

ω, τόσο είναι γλυκιά η μονότονη εσπέρα,

που ο τόπος ο ήμερος τον ύπνο του γυρεύει.

Μετάφραση: 

Τέλλος Άγρας.

Paul Verlaine (1844-1896)

O Πολ Βερλαίν (Paul Verlaine, 30 Μαρτίου 1844, Μετζ - 8 Ιανουαρίου 1896, Παρίσι) ήταν Γάλλος ποιητής που συνδέθηκε με τη σχολή του παρνασσισμού και αργότερα αποτέλεσε ηγετική φυσιογνωμία του κινήματος του συμβολισμού και της Παρακμής. Ο Βερλαίν χαρακτηρίζεται ως ένας καθαρά λυρικός ποιητής που σημάδεψε μία μετάβαση από το ρομαντισμό στο κίνημα του συμβολισμού, και διακρίνεται για τo μουσικό αποτέλεσμα της γραφής του, μέσα από τη χρήση αρκετών μυστικών της γαλλικής προσωδίας, όπως τις παρηχήσεις, τις συνηχήσεις και τους ανισοσύλλαβους στίχους. Παρά το γεγονός πως το έργο του επέδρασε καταλυτικά στη διαμόρφωση του συμβολισμού, ο ίδιος αργότερα τον αποκήρυξε, καθώς το κίνημα απέκλινε ακόμα περισσότερο από τις παραδοσιακές ποιητικές φόρμες, ενώ ο Βερλαίν υποστήριζε την αναγκαιότητα ορισμένων, όπως για παράδειγμα της ομοιοκαταληξίας του στίχου.

   Στη περίοδο της Παρισινής Κομμούνας, ανέλαβε διευθυντικά καθήκοντα στο γραφείο τύπου της Κομμούνας και πιθανώς ο φόβος των αντιποίνων της Γ' Δημοκρατίας αποτέλεσε έναν από τους λόγους της ύστερης μποέμ στάσης ζωής του. Αύγουστος 1870 παντρεύεται τη 16χρονη Ματίλντ Μοτέ και μετακομίζει στα πεθερικά του στο Παρίσι. Σεπτέμβρης 1871 χρονολογείται η γνωριμία του με το Ρεμπώ, γεγονός που επέδρασε καταλυτικά στη ζωή του. Ξεκίνησε να του στέλνει γράμματα ένας 17χρονος έφηβος, δηλώνοντας θερμός θαυμαστής της ποίησης του. Αλληλογραφούν τακτικά κι ο Ρεμπώ αφήνει τη γενέτειρα του, Charleville κι έρχεται στο Παρίσι περνώντας τον κλοιό των πρωσσικών στρατευμάτων που πολιορκούσαν τη πόλη. Ο Πωλ τον φιλοξενεί για 15 μέρες όπου η φιλία τους μετατρέπεται σε έρωτα. 

     Περιπλανήθηκε μαζί του στη Β. Γαλλία και στο Βέλγιο, εγκαταλείποντας τον Ιούλιο του 1872 σύζυγό και νεογέννητο γιο, το Ζωρζ -ήτανε 3 μόλις μηνών. Στο Λονδίνο, όπου εγκαταστάθηκαν δύο μήνες αργότερα, ολοκλήρωσε τη συλλογή "Romances Sans Paroles" που διακρίνεται για τη μουσικότητά της αλλά και τους πειραματισμούς του γραφέα της. Εκεί ζούνε μποέμικη ζωή με συγγραφή και πολλά μεθύσια και κραιπάλες. Τον Ιούλιο του 1873 ο Βερλαίν τραυματίζει τον Ρεμπώ στο χέρι πυροβολώντας τον 2 φορές ύστερα από έντονο καυγά κι ενώ βρίσκονταν κι οι δυο υπό την επήρεια μέθης. Η σχέση τους έληξε άδοξα ενώ ο Πωλ καταδικάστηκε σε 2ετή φυλάκιση, κατά τη διάρκεια της οποίας εκδόθηκαν τα Romances sans paroles (1874) από το φίλο του, Εντμόν Λεπελετιέ (Edmond Lepelletier).