Paul Eluard – Από τα εφτά ποιήματα της αγάπης στον πόλεμο

video

Στ’ όνομα του τέλειου ψηλού μετώπου
Στ’ όνομα των ματιών που κοιτάζω
Και του στόματος που φιλώ
Για σήμερα και για πάντα. 

Στ’ όνομα της θαμμένης ελπίδας
Στ’ όνομα των δακρύων μέσα στη νύχτα
Στ’ όνομα των παραπόνων που φέρνουν γέλιο
Στ’ όνομα του γέλιου που φέρνει φόβο.

Στ’ όνομα του γέλιου κάτω στο δρόμο
Της γλύκας που δένει τα χέρια μας
Στ’ όνομα της οπώρας σαν σκεπάζει το λουλούδι
Σε μια όμορφη γη και καρπερή.

Στ’ όνομα των ανθρώπων που σαπίζουνε στη φυλακή
Στ’ όνομα των εξορισμένων γυναικών.
Στ’ όνομα όλων των συντρόφων μας
Που μαρτύρησαν και σφαγιάστηκαν
Για να μη δεχτούν τον ίσκιο.

Πρέπει να στραγγίξουμε την οργή
Και να σηκώσουμε το ξίφος
Για να φυλάξουμε την ιερή εικόνα
Των αθώων που κυνηγήθηκαν παντού
Και που παντού θα θριαμβεύσουν.

μετάφραση: Γ. Καραβασίλης

Au nom du front parfait profond

Au nom des yeux que je regarde
Et de la bouche que j’embrasse
Pour aujourd’hui et pour toujours

Au nom de l’espoir enterré
Au nom des larmes dans le noir
Au nom des plaintes qui font rire
Au nom des rires qui font peur

Au nom des rires dans la rue
De la douceur qui lie nos mains
Au nom des fruits couvrant les fleurs
Sur une terre belle et bonne

Au nom des hommes en prison
Au nom des femmes déportées
Au nom de tous nos camarades
Martyrisés et massacrés
Pour n’ avoir pas accepté l’ombre

Il nous faut drainer la colère
Et faire se lever le fer
Pour préserver l’image haute
Des innocents partout traqués
Et qui partout vont triompher.

Paul ÉLUARD, Les sept poèmes d’amour en guerre, 1943

Paul Eluard: Γάλλος Ποιητής (1895-1952).

Ενώ συνεχιζόταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, φανέρωσε τις φιλειρηνικές πεποιθήσεις του με την ποιητική συλλογή Καθήκον και ανησυχία (1917). Ανήκε στην ομάδα των Γάλλων ποιητών, που πρωτοστάτησαν στο κίνημα του υπερρεαλισμού (1924). Αποφασιστική επίδραση στo έργο του άσκησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος. Η ανθρώπινη δυστυχία, η ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων επηρέασαν επίσης πολύ την ποίησή του.

Σε κάποιο έργο του έχει γράψει: «Ποιητής είναι περισσότερο εκείνος που εμπνέει παρά εκείνος που εμπνέεται». Πραγματικά. Η ποίησή του φτάνει με απόλυτη φυσικότητα στο λυρισμό κι όταν θέλει να ψάλει τον έρωτα ή τη συναδέλφωση των ανθρώπων, βρίσκει τους θερμούς τόνους, που κάνουν το νόημα του ποιήματος κατανοητό. Από τις ποιητικές του συλλογές σημειώνουμε τις: Η Αγάπη, η Ποίηση (1929), Ποίηση και Αλήθεια (1942), Πολιτικά Ποιήματα (1948) κ.ά.

Το παραπάνω ποίημα είναι το έβδομο (και τελευταίο της ενότητας: Από τα εφτά ποιήματα αγάπης στον πόλεμο.) 

Η αγάπη όμως που κυριαρχεί σ’ όλο το ποίημα δεν είναι μόνο ερωτική. Μαζί της συνυφαίνεται και η αγάπη για τους ανθρώπους που αγωνίζονται, φυλακίζονται, εξορίζονται, σφαγιάζονται «για να μη δεχτούν τον ίσκιο» (να μη δεχτούν δηλαδή τίποτε που θα σκιάσει, θα απειλήσει τους ανθρώπους).

Πηγή: tetradia.blogspot.com