video
Ἡ ποίηση
(Πρόλογος)
Δὲ
μπορῶ νὰ βρῶ πιά, τί θέλει νὰ πεῖ
ποίηση. Μοῦ διαφεύγει. Τὸ ἤξερα, ἀλλὰ
τώρα μοῦ διαφεύγει. Ἂν κάποιος μοῦ
ρωτήσει αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ ντροπιαστῶ.
Γιατὶ ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι ἐνδόμυχα
βέβαιος πὼς ἡ ποίηση εἶναι μιὰ οὐσία,
ἀπαράλλαχτα ὅπως καὶ ἡ ζωή. Καὶ κρύβω,
κρύβομαι, κάτι κρύβω, ἀπὸ κάποιον
κρύβομαι. Σὰ ν᾿ ἀρχίζω νὰ γίνομαι
τρελός, καὶ νὰ ντρέπομαι.
Ἀλλὰ
ἡ ποίηση;
Κάποιος θὰ σταθεῖ ἱκανὸς
νὰ πεῖ στοὺς ἄλλους, ὄχι σ᾿ ἐμένα
ποὺ ἂν καὶ τὸ ξέρω φεύγω, τί εἶναι
ποίηση!
Δὲν
εἴμαστε ποιητές
Δὲν
εἴμαστε ποιητὲς
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε
τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς
ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ
τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ
καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβόμαστε
Καὶ
ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος
βραχνάς.
Νὰ
κομᾶσαι νηστικός σὲ μία σοφίτα
Νὰ
εἶσαι ὁ τεμπέλης τοῦ σπιτιοῦ
Νὰ
γίνεσαι σκουπίδι
Ὅταν ἀνοίγεται
ἕνα λερωμένο στόμα
Θὰ σηκώσω τὸ
γιακὰ
Γιὰ νὰ φύγω σὰν ἕνας ληστής
Ἀπὸ
τὸ δικό μου σπίτι
Θὰ κοιμηθῶ στοὺς
δρόμους
Γιὰ νὰ νιώσω ὁλάκερη τὴν
πολιτεία
Νὰ τουρτουρίζει μαζί μου
Στὸ
παλτό μου ἔχω ἕνα λεκὲ
Ἀλλὰ εἶναι
καλὸ ποὺ δὲν τὸν βλέπω
Θὰ τὸ ξαπλώσω
χάμω
Καὶ θὰ στρωθῶ πάνω του
Νὰ
πιῶ λίγη βραδυὰ
Στὴ γωνιὰ τοῦ
ἔρημου κήπου
Θὰ αἰστανθῶ τὴ
σελήνη
Ὅπως δὲν αἰστάνθηκα τίποτε
Στὴ
ζωή μου
Θὰ τὴν αἰστανθῶ στὰ χείλια
μου
Σὰν ἕνα ἀχλάδι
Στὰ μάγουλα
Σὰν
ἄλλα μάγουλα.
«Τοῦ
χρόνου ἀνάγλυφη εἰκόνα»
Δὲν
ὀνειρεύτηκα ποτὲ τὸ χρόνο
Καὶ τὴ
συντροφιά του
Μήτε τὴν ἀπουσία τοῦ
ὀσφράνθηκα ποτὲ
Σὲ κάποιο ἐλάχιστο
ἡδονικό μου ὕπνο
Γιῶργος
Σαραντάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου