Αρχείο «οπτικής ποίησης» Ελλήνων και Ξένων Λογοτεχνών

Ένας ποιητής-καθηγητής μας έτρεχε ξυπόλητος στο βουνό. Τον είχαμε ξεχωρίσει ως δάσκαλο με τις αντισυμβατικές μεθόδους του από το γυμνάσιο. Στην τρίτη λυκείου, στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας πριν τις εξετάσεις, μας παρότρυνε να τον ακολουθήσουμε. Θα γλιτώναμε ένα διαγώνισμα και ο μόνος όρος ήταν να τρέξουμε όλοι παρέα, ξυπόλητοι και ουρλιάζοντας.

Όλοι λοιπόν, ανηφορίσαμε την πλαγιά γυμνοπόδαροι και ουρλιάζοντας όσο δυνατά μπορούσαμε. Μετα από χρόνια συνειδητοποίησα ότι ήταν 100 χρόνια μπροστά από τους άλλους καθηγητές. Ηταν η καλύτερη εκτόνωση. Δεν μιλάγαμε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας, ήταν πραγματικό στρατόπεδο η προετοιμασία μας. Μόνο ακούγαμε τις διδαχές. Μετά την κατάβαση από το βουνό νοιώσαμε ξανά. Όλοι, παιδιά της ηλικίας μας. Νοιώσαμε πόνο στα πόδια μας και η φωνή μας είχε βουλώσει. Ήταν σαν να είχαμε παίξει μαζεμένα το ποδόσφαιρο που μας είχαν στερήσει τα τελευταία χρόνια.