Τάκης Μιχόπουλος-«Ποίηση, το άλλο Πέρασμα»

video

ΜΕΤΑΛΟΓΙΚΗ

Στον αστερισμό του Υδροχόου

εντός σου

τα ορθογώνια και τα τετράγωνα

έχουν φτερά

Στον Κορινθιακό κόλπο, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, υπάρχουν αρχέγονες σκέψεις που παίρνουν τη μορφή εύσαρκων ιδεών και αλλάζουν την ζωή όσων ακούσουν τις φωνές τους. Τα μάτια τους είναι στραμμένα ανάποδα για να τα δουν οι κολυμβητές που φωλιάζουν στις παράξενες σκιές των κυμάτων. Σε αυτούς που μπορούν να απλώσουν το χέρι και να αγγίξουν τις διαχρονικές αξίες. Έτσι, αντί προλόγου, αρχίζω με την εξιστόρηση μιας φανταστικής εμπειρίας που «άνοιξε» ένα καινούργιο δρόμο στον νεαρό Τάκη Μιχόπουλο.

Ο Τάκης, ένα απόγευμα του καλοκαιριού είχε καθίσει κοντά στην θάλασσα. Παρέα με το λαστιχοφόρο ψαροντουφεκο του, κοιτούσε αφηρημένος τα κύματα να σκάν -στην ατσιμεντωτη τότε- αμμουδιά. Άλλο δεν διαπερνούσε την σκέψη του, παρά ο ρυθμός της ανάσας του και η αναλογία της με εκείνη των κυμάτων. Ξάφνου, συνειδητοποίησε πως το εγώ του, το άμεσο και απώτερο περιβάλλον του, ακολουθούσε τα βήματα ενός συμπαντικού χορού. Ως καθηγητής της φυσικής, ήξερε πολύ καλά, πως η άμμος, τα βράχια, το νερό και ο αέρας γύρω του, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από σύνολο παλλόμενων μορίων και ατόμων, που στην αδιάκοπη τους κίνηση αλληλεπιδρούν το ένα στο άλλο δημιουργώντας και καταστρέφοντας κάθε στιγμή άλλα μόρια κι άλλα άτομα. Ήξερε, πως η γήινη ατμόσφαιρα βομβαρδίζεται ασταμάτητα από τις «κοσμικές ακτινοβολίες» , που μεταφέρουν μόρια με υπερβολικό ενεργειακό φορτίο από την άκρη του σύμπαντος και προκαλούν αναρίθμητες συγκρούσεις με τα μόρια του αέρα.

Όλα αυτά του ήταν γνώριμα και κατανοητά, εφόσον γνώριζε και δίδασκε, αλλά μέχρι εκείνο το απόγευμα είχε συλλάβει αυτές τις έννοιες μόνο από τις περιγραφές των βιβλίων, τα διαγράμματα στους πίνακες, τα μαθηματικά σύμβολα και τις εξισώσεις. Και ξαφνικά, καθώς πλησίαζε το σούρουπο, εκεί στην άκρη της ακρογιαλιάς, οι θεωρητικές γνώσεις του έγιναν ορατές.

«Είδε» τους καταρράκτες της κοσμικής ακτινοβολίες να κατεβαίνουν από τον ουρανό, «είδε» τα μόρια του αέρα να συγκρούονται, «είδε» την αλληλεπίδραση των μορίων του περιβάλλοντος και του σώματος του, καθώς υπάκουαν στους συμπαντικούς ρυθμούς.

«Ένοιωσε» τον αιώνιο ρυθμό της ύπαρξης και της απουσίας, «άκουσε» τη βουή του σύμπαντος και «κατάλαβε» ότι όλα όσα συνέλαβε, δεν ήταν τίποτε άλλο από τον διαχρονικό χορό των ποιητών.

Ένας αγαπημένος περιηγητής της φυσικής και του ποιητικού χορού, ο Fritjof Capra, μου είχε «μιλήσει» για την ιδιαίτερη ύπαρξη του ανθρώπου που μπαίνει σε μεταφυσικούς χώρους με γέφυρα την ποιητική μεθοδολογία.

Με την πρόοδο του χρόνου, πέρασα και εγώ παρέα με τους μαθητές του δάσκαλου Τάκη Μιχόπουλου, από την απλή υποψία στη διερεύνηση. Μας δίδαξε μέσα από τον «χορό» του, το θαυμάσιο πλαίσιο , όπου χωρούν δίπλα στη κάθε επιστήμη και οι πιο τολμηρές συλλήψεις.

Το θαυμάσιο πλαίσιο,

όπου το σύνολο των νοημάτων γίνεται «οικείο»

ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ Η ΓΥΦΤΙΣΣΑ

Ψηλομύτα τραβάς

Έτσι ήσουνα;

Περπατάς και τρίζεις

Περιφρονάς

Δύναμη λες

Κατακάθια βλέπω

Μαμμωνάς σεβντάς σου

Κορώνα τον έχεις

Να σε πω τη μοίρα σου;

Κάτι σούρχονται

Κάτι σου φέρνουν

Μαύρο πουλί στο σπίτι σου

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Ο λόγος

Λιθαρένιο τσεκούρι

Η πρωτόγονη γη

Με σχεδίες και καλύβες

Το αίμα του ψαριού στο καμάκι

Η χαρά των παιδιών του ψαρά

Δόξα που έδωσε πνεύμα στο χώμα

Βοηθάτε να δώσουμε

Χώμα στο πνεύμα

ΓΕΡΑΚΙ

Εκεί στη ρεματιά την πολύφωνη

πέτυχε τη φωλιά των αηδονιών

το γεράκι

Σταθερά τοποθέτησε ράμφος

πάνω από τα λευκά όλο στόμα κορμάκια

Εκείνα

για τη μάνα παίρνοντάς το που άργησε

ανοίγαν τα στόματα

και υψώναν διαμαρτυρία χαρούμενη

Το όρνιο

απολάμβανε θέαμα

χωρίς βιάση καμιά

           ΣΟΦΟΣ

«τι να σου πώ

ότι η σοφία με την μορφή μιας κουκουβάγιας

-σταλμένη από την Αθηνά-

έχει καθίσει στο κεφάλι μου

τι να σου πω

ότι μαζεύω κοτσιλιές απ΄ τα μαλλιά μου »

ΓΡΑΦΗ

Ξένα μητέρα, πεντάξενα

της αρμονίας εκείνης της πάμφωτης

των Ελλήνων τα έργα

στα αλώνια του Λούβρου

με δάκρυσαν

Μητέρα ζυμώστε

κάφτε τους φούρνους

με σκίνα και λιόκλαρα

Οι λιθαρένιες αυλές να μυρίσουν

κι οι ανήφοροι δρόμοι

Μητέρα ζυμώστε

Ο Δάσκαλος αναστάτωσε την εφηβεία μας, παραβίασε τους στατικούς νόμους της εκπαίδευσης, κατήργησε το συντηρητικό πρότυπο για τον καθηγητή και αυτά, μόνο και μόνο, για να αφουγκραστούμε, να αισθανθούμε, να οξύνουμε τις διανοητικές ικανότητες μας, αλλά και να εμπιστευτούμε δημιουργικά την διαίσθησή μας.

Αν και μαθηματικός, μέσα από το μάθημα της έκθεσης, συνέδεσε την ποίηση με τον σφυγμό της ίδιας μας της ύπαρξης. Μας έδωσε ένα κλειδί παραπάνω για να ανοίξουμε και «άλλη πόρτα», άλλο πέρασμα, προς την ουσία της υπάρχουσας γνώσης, αλλά και για να αντιμετωπίσουμε το έλλειμμά της, το άγνωστο…

Μαθητής

«Ναρκοθέτησες ανιαρές καθημερινότητες

πυροδότησες οπλοστάσια νόησης

δημιούργησες big-bang σε εφηβικά μυαλά»