Βαρβάρα Χριστιά “Κοκτέιλ μολότοφ”-"Κατεδάφιση"

VIDEO

“Κοκτέιλ μολότοφ”

Κι εκεί που τέλειωνα το ποίημα, κάτι του ΄λειπε.

Ίσως μια λέξη της αρχαίας.

Να του προσδίδει μια μεγαλοπρέπεια.

Ή πάλι, μια λέξη πιο πιασάρικη.

Κάτι που να μυρίζει πεζοδρόμιο.

Να γίνονται εκρήξεις στ΄ άκουσμά της.

Την έγραψα.

Της πέρασα στην τελευταία συλλαβή φυτίλι.

Κοκτέιλ Μολότοφ, για φινάλε.

Να σκάσει μες στα χέρια σου σαν τη διαβάσεις.

Έπειτα, πάλι, σκέφτηκα

τέτοιο μπαρουτοκαπνισμένο ποίημα απ΄ της καρδιάς τους εμπρησμούς

να στο χαρίσω, δεν σου αξίζει.

Έσκαψα νύχτα στην αυλή και το ΄θαψα.

(Έτσι κι αλλιώς μαζί σου λάκκους 

μονάχα έμαθα ν΄ ανοίγω. 

Να θάβω λόγια, συναισθήματα και ποιήματα).

Το ΄θαψα.

Με όλες τις δόξες που του έπρεπαν.

Μαύρη πλερέζα, λουλούδια, μοιρολόγια.

Το ΄θαψα.

Μαζί με αυτό κι εσένα.

Κι όμως, εκείνη η λέξη η μολότοφ

δε λέει να λιώσει χρόνια τώρα.

Όλο κι ακούγονται απ΄ τον κήπο μου εκρήξεις.

"Κατεδάφιση"

Κι έπεφταν τα κάστρα ένα-ένα

τοίχο τον τοίχο, πέτρα την πέτρα.

Δάκρυζαν οι αρμοί και τα θεμέλια έσκουζαν.

Έπεφταν τα κάστρα ένα-ένα.

Κι ενώ με επιμέλεια, κάποιοι,

στην κατεδάφιση εργάζονταν

(πάντα θα υπάρχουν φίλε μου 

πρόθυμοι σκαφτιάδες κι εργολάβοι)

εμείς, οι μεν, 

πως άχρηστα των δε τα κάστρα ήταν, 

διατεινόμασταν κι οι δε, 

ότι των μεν, μας έκρυβαν τη θέα.

Από τη μια, σε ξέσκεπους,

με δανεικά αστέρια ουρανούς εμείς πλαγιάζαμε,

-με τα φεγγάρια πουλημένα για σκουριάς αργύρια-

κι από την άλλη οι εργολάβοι κι οι αρχιμάστορες

μες σε παλάτια οχυρωμένα ξεφαντώναν.

Μα όσο προσπαθούσαμε, ποιος φταίει,

εμείς να βρούμε, τα κάστρα, φίλε μου, έπεσαν!

Κι όταν στο τέλος μείναμε ολότελα ανοχύρωτοι

-κι οι μεν κι οι δε-

στον ίδιο εχθρό αιχμάλωτοι βρεθήκαμε.

Στον ίδιο, παλιό εχθρό, αιχμάλωτοι...