Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

«Η γλώσσα με τις υψηλές έννοιες βρίσκεται ένα ανασασμό πριν τον θάνατο».

Καλοί μου φίλοι,

Αυτή την στιγμή που στεκόμαστε εδώ, η κοινωνία αποσυντίθεται, παρόλο που έχει ως βάση το τσιμέντο. Άτομα διασπώνται, ακτινοβολίες μας βομβαρδίζουν, άνθρωποι πάνε και έρχονται αφήνοντας πίσω τις σωματικές οσμές τους, η μεσόγειος ροκανίζει τις ακτές, ο αέρας περνάει μέσα από τα κλιματιστικά…και πάει λέγοντας. Εν τω μεταξύ ο πλανήτης μας περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του και γύρω από τον ήλιο, ο ήλιος ακολουθεί μια τροχιά γύρω από το κέντρο του γαλαξία και ο γαλαξίας ακολουθεί μια τροχιά γύρω από ένας θεός ξέρει τι. Επιπλέον όπως όλοι ξέρουμε, το σύμπαν διαστέλλεται με διαβολεμένη ταχύτητα.

Τα σενάρια όμως που πλέκουν τα όνειρα μας, εκπνέουν επινοήσεις με τέτοιες ευφάνταστες πλοκές, με τέτοιες υποχθόνιες αρχιτεκτονικές επινοήσεις που το υπέρλογο της φαντασίας παραδίδεται μπροστά τους. Το όνειρο αυτό, το έφερε ένας καβαλάρης ταχυδρόμος του μέλλοντος, ένας εργάτης μεταφοράς του λόγου, μια συνηθισμένη βραδιά που βυθισμένος στη ονειροφαντασία ήμουν ευάλωτος στην άναρχη επιβολή του. Φυσικά ως όνειρο είναι αληθοφανές, ευτυχώς όμως δεν είναι αληθινό, μιας και το αύριο το πλάθουμε εμείς, όπως ως παιδιά της φύσης, θέλουμε να πιστεύουμε ότι κτίζουμε με τα δικά μας τραχιά σχεδιάσματα το αύριο. Όπως δηλαδή ο σπόρος ανοίγει το δρόμο στη βλάστηση. Βέβαια, πάντα τα ζιζάνια βλαστάνουν και αυτά γύρω-γύρω, κλέβοντας ότι μπορούν, όπως ως ζιζάνια οφείλουν να πράττουν.

Μια φανταστική κατάσταση σαν αυτή που περιγράφεται από τη επίσκεψη του ταχυδρόμου δεν ισχύει σήμερα αλλά θα μπορούσε να συμβεί το έτος 2031. Έτσι για το μικρό πηδηματάκι στο χρόνο, ας πούμε δέκα λεπτά στο μέλλον, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να φύγω από την αίσθηση αλλοτριότητας του σήμερα. Οδηγός, η αίσθηση ότι η γραφή είναι ο αρχιτέκτονας που αποκαλύπτει διάφορες πτυχές μέσα από τα σκόρπια ψίχουλα της ονειροφαντασίας.

Στην εποχή λοιπόν αυτή, η διαδικασία της κοινωνικής ανάπτυξης σύμφωνα με τους νόμους του ζώντος χάους της ανθρώπινης φύσης επιδεινώθηκε και η ασυμμετρία αναδύθηκε γυμνή μπροστά σε όλους μας. Εδώ πλέον, η γλώσσα δεν είναι όργανο ομιλίας, δεν γονιμοποιεί ιδέες, οι λέξεις δεν κινούν. Στο κέντρο της κάθε πόλης ορθώνεται ένα δεκάμετρο άγαλμα, απεικονίζοντας ένα κασμά και στη βάση του μια μεγάλη επιγραφή αναφέρει «Στάσου προς το μέρος που ατενίζει το άγαλμα και θυμήσου το μολύβι». Οι τελευταίες τρείς λέξεις είναι γραμμένες με μεγαλύτερα στοιχεία. Οι ομιλίες που ακούω γύρω μου διαμελίζουν με φραστικά ολισθήματα την επικοινωνία. Και ο λόγος, μα γιατί ο λόγος αναρωτήθηκα. Μα γιατί απελευθερώνει, δίνει υπόσταση στον άνθρωπο απάντησε ένα γκράφιτι στο τοίχο της τελευταίας βιβλιοθήκης. Αναζήτησα την ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε. Οι δύο εκφωνητές με ίδια φωνή διάβαζαν το ίδιο κείμενο ταυτόχρονα.

«Κατάπληξη έχει προκαλέσει στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαιτέρως στους ανθρώπους των γραμμάτων η απόφαση της UNESCO σχετικά με την ελληνική γλώσσα. Υπενθυμίζουμε στους ακροατές μας ότι το όλο ζήτημα ξεκίνησε όταν το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αποτελούμενο από τα 350 παιδιά πού είχαν επισκεφτεί την χώρα μας σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα διαπολιτισμικών ανταλλαγών μεταξύ σχολείων, και με εισήγηση του ολλανδού επιτρόπου Βαν ντε Μπρίκι, έκανε δεκτή την έκθεση της επιτροπής Ο.Η.Π (οργανισμού Ηνωμένων πολιτειών-πρώην Ο.Η.Ε). Οι κορυφαίοι γλωσσολόγοι, ο Γερμανός Fatauler και ο γάλος Tecnotelier καυτηρίασαν τον Γλωσσικό Φραγκεστάιν της Ελλάδας. Υποστήριξαν ότι τα ρήματα:

ΣΕΡΦΑΡΩ,ΡΙΣΚΑΡΩ,ΚΟΠΛΙΜΕΝΤΑΡΩ,ΣΟΥΖΑΡΩ,ΠΑΡΚΑΡΩ,ΣΟΚΑΡΩ,ΦΟΥΛΑΡΩ,ΡΕΓΟΥΛΑΡΩ,ΜΠΛΟΚΑΡΩ,ΚΟΜΛΕΞΑΡΩ,ΠΡΕΣΑΡΩ,ΝΤΑΟΥΝΙΑΖΩ κ.α,  οδήγησαν την Ελλάδα στην καταπόντιση του μύθου της. 

Η γλώσσα με τις υψηλές έννοιες βρίσκεται ένα ανασασμό πριν τον θάνατο. Ο έκπτωτος λόγος, οδήγησε σε σκοταδισμό σε μια μαύρη σκηνογραφία, σε ένα δράμα επικοινωνίας , πράγμα ανεπίτρεπτο για την πολιτισμένη Ευρώπη. Οι δύο καθηγητές υποστήριξαν μάλιστα ότι η γλώσσα που μιλιέται είναι μια παραεφθαρμένη μίξη από την επικράτηση του γλωσσικού μεταναστευτικού κύματος και της βραχυλογίας που υποχθόνια η επικοινωνία ρίζωσε σε όλους μέσω του κομπιούτερ. Δυσάρεστη τροπή πήρε το όλο ζήτημα όταν το βρετανικό κοινοβούλιο αποφάσισε να επιβάλλει εμπάργκο ώστε οι Έλληνες να ονομάσουν τη γλώσσα τους Αγγλική, όπως σωστά είχε προτείνει πριν πολλά χρόνια στην εποχή της εκποίησης των πάντων, μια Ελληνίδα πολιτικός».

Κλείνω το γράμμα, «αρκετά» λέω, όλοι έχουμε τέτοιους φόβους…

Το μόνο που θα ήθελα όμως να ξέρω είναι το εξής: Αν η εξύψωση της υλικής γραφής υπηρετήσει συμφέροντα μιμούμενη την πολιτική υποτέλεια του σήμερα, τι είναι εκείνο που θα φροντίσει να μείνει ακέραια η μνήμη των προγόνων, που έκλεισαν το σύμπαν στο εσωτερικό της ελληνικής γλώσσας, εαυγγελίζοντας την ανάλυση και ανίχνευση με τον λόγο;

Το ετεροχρονικό συνεχές είναι εκείνο που προσδίδει μια αίσθηση ταυτότητας; Αν μου διακόψουν την πολιτιστική μου συνέχεια, η ψευδαίσθηση της ταυτότητας της εξελιγμένης κοινωνίας θα με αφήσει να εξακολουθώ να είμαι εγώ; Πολίτης αυτού του τόπου των γραμμάτων, που ως σκαφτιάς θέλω να αναμετράμε, να σημαδεύομαι στη διαμάχη με τις λέξεις και ας χάνω. Αυτό είναι το ερώτημα που με βασανίζει συνέχεια. Τα μουσεία των πολιτιστικών ιδεών έπεσαν στο κενό. Η μόνη απάντηση που δίνει το γράμμα του μέλλοντος είναι η σιωπή, μια οπερέτα της ονειροφαντασίας, με ηθοποιό τον λόγο που επίμονα δεν εμφανίζεται στη σκηνή.

Τα Απόρρητα των απορρήτων του λόγου κατοικούν στο Ολύμπιο βουνό. Εκεί που υπάρχει μια πέτρα κάτω από μια άλλη πέτρα που την δια λόγου λύτρωση καλά κρατά, καλώντας για την εκταφή ή την ανάσταση.

video