Εφανταζούντανε εαυτόν
Σαν ψωριασμένο λύκο
καθώς όλ' οι άνθρωποι
αλυχτούσανε γύρω του
οι λυσσαγμένοι σκύλοι
αλλ' επί τέλους εκατάλαβε
-πόσον αργά Θεέ μου!
πόσο αργά-πως έτσι
π ά ν τ α γίνεται:
να επιτίθενται οι άνθρωποι
- άγρια κι αλύπητα -
στον κάθε μεμονωμένο τους συνάνθρωπο
όμοιοι με λυσσασμένα σκυλιά
…
«Ποίηση 1948»:
«τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή για ποίηση
κι” άλλα παρόμοια :
σαν πάει κάτι να γραφή
είναι ως αν να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων θανάτου
γι” αυτό και τα ποιήματά μου
είν” τόσο πικραμένα
(και πότε – άλλωστε – δεν είσαν;)
κι” είναι– προ πάντων -
και τόσο λίγα»
…
Οπτικοποίηση:
Θανάσης Πάνου
λλλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου