ΠΕΤΡΟΒΑΤΡΑΧΟΣ Ο ΠΑΡΙΑΣ

video

Ματσούο Μπασό «Το χαϊκού του βατράχου» & Δέκα  俳句

Μεταβατικός τύπος μεταξύ των αγρίων βατράχων και των κατοικίδιων θεωρούνται οι παρίες πετροβάτραχοι.

Τα κοακοφόρα αυτά, αναφέρουν οι μελετητές, εντοπίστηκαν ως ξεχωριστό είδος στην Ούλα-Μάαρ-την πρώτη ουτοπική μεγαλούπολη της βιομηχανικής επανάστασης που την διέσχιζαν πολλά ποτάμια - και ζούσαν αδέσποτα συνήθως σε αγέλες και η ονομασία τους προήλθε από τον τρισάθλιο βίο τους.

«ο παρίας τουβλοβάτραχος, μίας μόνο γενεάς, έχει το μέγεθος τούβλου, μορφή χονδροειδή και έκφραση χυδαία, μάτια τεράστια και χρώμα στις αποχρώσεις του πράσινου αλλά και του ρουμπινί"  Έτσι τον περιέγραψαν εκείνη την εποχή, των πρώτων μεγάλων πόλεων και στις κοίτες των ποταμών αυθαίρετων χτισμάτων, οι μελετητές και συμπληρώνουν για την καθημερινότητά τους:

«έμεναν όλη την ημέρα νωθροί και καθισμένοι στις όχθες των ποταμιών κοάζοντας εκνευριστικά δυνατά και εξέρχονταν τις νύχτες παρεμποδίζοντας αιματηρώς κάθε επιδρομή εντόμων στο χώρο των ανθρώπων, ενώ ποτέ δεν υπερέβαιναν το κατώφλι των σπιτιών και αν αυτό συνέβαινε εκδιώκονταν από τους κατοικίδιους σκύλους.

 Οι παρίες πετροβάτραχοι, την νύχτα γύρευαν την τροφή τους μεταξύ των απορριμμάτων και σκουπιδιών, σε σημείο που να αποτελούν τους καθαριστές της πόλης και προλάβαιναν με αυτό τον τρόπο τη γέννηση μεταδοτικών νόσων από τα περιττώματα της πόλης. 

Αξίζει να σημειωθεί , πως παρά την άθλια δίαιτα και τις κακουχίες ποτέ δεν προσεβλήθησαν από ασθένειες μεταδοτικές στο ανθρώπινο είδος , ασθένειες που ήσαν πολύ συχνές την περίοδο αυτή της γιγάντωσης των πόλεων. 

Ο παρίας πετροβάτραχος, ασταθής και κατώτερος όπως εθεωρείτο δεν υπήρξε στόχος των ανθρώπων για την βιολογική ρύθμισή του , δηλαδή να διαφυλαχτεί ως χρήσιμο είδος.
Αντίθετα οι ενδιαφέροντες τύποι των άλλων ποταμίσιων ειδών, (όπως πάπιες, μπάλιζες, βάτραχοι με βατραχοπόδαρα ευτραφή και νόστιμα) ευμετάβλητα και με σωματική διάπλαση όπως ήθελε ο άνθρωπος, με συνεχείς και συστηματικές μεθόδους διασταύρωσης δεν αφανίστηκαν και ως χρήσιμα όντα επιβίωσαν.

Εικάζεται, πως σε ορισμένα μέρη του κόσμου όπου οι πόλεις έμειναν ανθρώπινες υπάρχουν ακόμη οι τελευταίοι πετροβάτραχοι παρίες, αν και βρίσκονται πάντοτε στον στόχο των ανθρώπων που πάντα επιδιώκουν την αποκλειστική ρύθμιση του φυσικού και ζωικού βασιλείου.

Αλλά και οι σημερινοί βάτραχοι της πόλεων με ποτάμια και λίμνες, παρά την επικρατούσα άποψη, δεν έχουν χάσει τελείως τα άγρια στοιχεία της φύσης τους.

Ο βάτραχος των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων για παράδειγμα, με το τυπικό χαρακτηριστικό βλέμμα του, μόλις μεταπέσει σε ημιάγρια κατάσταση από την απόδρασή του από τις μολυσμένες λίμνες και τα ποτάμια, παλινδρομεί της εξέλιξης και επανακτά τα όρθια και οξέα χαρακτηριστικά του πρίγκιπα, το άλογο και το σπαθί του, το ανορθωμένο ανδρικό ανάστημα και την άγρια κραυγή των προγόνων του ιπποτών, που αγωνίζονταν μέχρι τέλους για το φιλί μιας πριγκηπέσας.

Γίνεται δηλαδή όπως ο πετροβάτραχος που εικάζετε πως ζει σε απόμακρες περιοχές, εκεί, που ο πολιτισμός δεν αγγίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, εκεί, που οι κοπέλες κολυμπούν ακόμη γυμνές στις λίμνες,τραγουδώντας ανέμελα και το φιλί τους χωρίς περίσκεψη δωρίζουν.