Βασίλης Σπανός.“Αλήθεια στ'αλήθεια”

video

“Αλήθεια στ'αλήθεια”

Δεν έχει σημασία ότι δεν σε είχα
Δεν έχει σημασία ότι δεν σε έβλεπα
σε περίμενα,
πριν σε κοιτάξω,πριν σε φανταστώ.

Σε έψαχνα σε όλους τους δρόμους,
ακόμη και στο σύμπαν σε γύρευα,
διαπερνώντας με τα μάτια μου όλους τους γαλαξίες.

Κανένα τηλεσκόπιο,όσο δυνατό κι'αν είναι
δεν θα μπορέσει να φτάσει τόσο πίσω στον χρόνο.

Μόνο το φως με οδηγούσε,
καβαλάρη λαμπρό πάνω στην ταχύτητά του,
ηνίοχο της αυγής,αδάμαστο θηρευτή της διαύγειας,
τολμητή αγέρωχο του μεγάλου Ωκεανού.

Ο Ωκεανός δεν είναι θάλασσα,μήτε νερά,
είναι το αφανέρωτο απαύγασμα της νιότης,
ο ακαταμάχητος σύντροφος του Αιθέρος
η μυστική συνουσία της πεμτουσίας.

Σε ήθελα ολόκληρη σαν ένα εξαίσιο Άπαν,
που κατέκλυζε το μέσα μου από τότε που γεννήθηκα,
και πιο πριν ακόμη,
τότε που έτρεχα στα στοιχεία και στα κύτταρα της μνήμης.

Σήμερα δεν θα σε ρωτήσω,δεν θα σε ακουμπήσω,
δεν θα δοκιμάσω την αφή των χεριών μου
ούτε την όραση των ονείρων μου,
δεν θα κάνω καμία προσπάθεια,καμία δοκιμή.

Θέλω μόνο να νιώσω την πνοή των ανέμων σου
τις αντανακλάσεις ενός μακρινού άστρου
το αόρατο σώμα σου.

Πόσο σε έψαξα αλήθεια,πόσο σε γύρεψα,
είσαι Φως σταθερό και ακίνητο

σε ένα κέντρο που ποτέ δεν διστάζει
στο θορυβώδες σώμα της φλόγας που τρέμει.

Ένας ήλιος ηλίων πάντα παρών και ασφαλής
χωρίς φωνή μα με διακριτικότητα,

ένα ανοιχτό στήθος γυναίκας
που περιμένει γαλήνια το παιδί της να βυζάξει.

Αυτό που σου ζητώ,είναι ακριβώς αυτό που είσαι,
ψυχή της ψυχής μου,αίμα του αίματός μου.

Είσαι ότι είναι μέσα μου,οι φλέβες και τα σπλάχνα μου,
η λίμνη της Αχερούσιας προσμονής μου.

Μέχρι να πεθάνω,θα σε γυρεύω αλήθεια,

όπως ο σκελετός το βαθύ μυστικό της ύπαρξής του
όπως τα όμορφα κωδωνοστάσια τις εσπερινές καμπάνες
όπως οι γκρεμισμένοι ναοί τις μυσταγωγίες τους.

Η γη θα με δει,ψιθυρίζοντας τα παμπάλαια μυστικά της
ο Ουρανός θα μου αποκαλύψει το μέγεθός σου
τα μυστήρια της χαράς και της θλίψης
χωρίς μάτια,χωρίς σάρκα,παρά μόνον με παρουσία.

Αυτό που σου ζητώ τώρα,Αλήθεια,
είναι να μην με λησμονήσεις,να μην αποδράσεις,
από το τρένο της έλλειψης και της απουσίας
που τρέχει στις ράγες του είναι μου χωρίς επιβάτες.

Εγώ είμαι Αλήθεια,
ο ιδιοκτήτης των ερωτήσεων,
της αμφισβήτησης ο νέος κουβαλητής,
ο περαστικός διαβάτης της ακτημοσύνης,

αυτός που δεν θα αποδράσει σαν σκύλος δαρμένος
από το σκληρό αφεντικό της άγνοιας.

Η έλλειψή σου δεν με τρομάζει,
παρά μόνον η μακρινή ψυχή της αιώνιας απουσίας σου.